او ابو عبد الله شمس الدین محمد بن احمد بن على هوارى مالکى اندلسى نحوى معروف به ابن جابر اعمى است از اهل مرّیه (شهر بزرگی است از اندلس اسپانیا) یکى از قهرمانان شعر و ادب و استاد ماهر متبحرى در علم نحو و تاریخ و تراجم و حدیث بوده و در سال 698 به دنیا آمده و قرآن و نحو را هم در نزد محمد بن یعیش خوانده و فقه را پیش محمد بن سعید زندى آموخته و حدیث را بر ابى عبد الله زواوى قرائت کرده سپس به سوى مشرق مسافرت و با ابو جعفر احمد بن یوسف البیرى طلیطلى مشهور به بصیر متوفى سال 779 مصاحبت نموده هر دو آستین خود را براى آموختن علم و ادب بالا زده و دو دست خود را به سوى تاریخ دراز کردند پس مترجم و قهرمان بحث ما مردى بود که تالیف میکرد و به نظم می آورد و دیکته میکرد و رفیق و مصاحب او بر او قرائت کرده و مینوشت تا آنکه در ادبیات استاد و نابغه‌اى شده و بر دیگران برترى یافت جز اینکه ترجمه شده بیشتر به شعر پرداخته و همواره در دوره عمرشان بر این منوال بوده و در مصر از ابى حیان حدیث شنیده سپس با هم به حج رفته و بعد بشام برگشته و از ابى الحجاج مزّى دمشقى متوفى 742 و جندى و ابن کامیار استفاده کرده آنگاه اقامت در حلب نموده و در آنجا حدیث گفته پس از آن بسوى بیره (اندلس) حرکت و مستمر در آنجا حدود پنجاه سال شده تا آنکه پسر جابر با دیگرى ازدواج کرده پس مهاجرت کردند، جماعتى از وى روایت نموده که از ایشان است محمد بن احمد حریرى قاضى حلب و به کسانی که او را در زندگیش ادراک کردند اجازه داده و در جمادى الآخر سال 780 وفات نموده است

الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج‏6، ص: 495