استاد صالح پسر عبد الوهاب پسر عرندس حلی- نامور به ابن عرندس- یکی از برجستگان شیعه است- و از نگارندگان دانشور آنان در زمینه فقه و اصول- ستایشها و سوک نامه‌هائی برای امامان از خاندان پیامبر- درود بر ایشان- سروده و جانسپاری خویش در راه دوستی آنان و ناسازگاری‌اش با دشمنانشان را باز نموده است، استاد و پیشوای ما طریحی در «المنتخب گزیده» پاره‌ای از آنها را آورده و بخشهائی از آنها را نیز در جنگها و گرد آمده‌ها می‌توان یافت، دانشور سماوی در «الطلیعة سرآغاز» زندگی نامه‌ای برای او نگاشته که در لابلای آن، وی را به دانائی، برتری، پرهیزگاری، خداپرستی و دست داشتن در دانشها ستوده، سخنگوی برجسته- یعقوبی- نیز در «بابلیات از بابل» این کار را دنبال کرده و ستایشهائی نیکو از وی نگاشته است. در «طلیعه» آمده که وی در پیرامون سال 840 در فراخ سرای حله درگذشت و همانجا به خاک رفت که از آرامگاهش در آنجا دیدار می‌کنند و فرخندگی می‌جویند.
ابن عرندس- در سروده‌هایش- جناسهای «1» بسیار به کار می‌برد و در این راه از استاد علاء الدین شفهینی پیروی می‌کرد- که زندگینامه او نیز در ج 6 ص 356 گذشت- ولی در استواری و نیرومندی سخن از او برتر بود و چیره دستی‌اش در زبان و واژه‌های تازی را باز می‌نمود و اگر- چنانچه می‌بینی و به این سرسختی- دلباخته‌ی جناسها نمی‌گردید البته سروده‌هایش از رسائی و دلربائی بیشتر برخورداری می‌یافت.
الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج7، ص: 25