ازدی روایتی ثبت کرده است از محمد بن عمر انصاری، از کثیر النواء، از زکریا- آزاد شده طلحه-، از حسن بن معتمر. می گوید:
“از علی درباره ابو بکر و عمر پرسیدند، گفت: آن دو از هیأتی که همراه محمد(ص) آهنگ (دین)خدا کردند، به شمار می آیند، و موسی از پروردگارش آن دو را تقاضا کرد، اما خدا آن دو را به محمد(ص) عطا فرمود”
ذهبی در ” میزان الاعتدال ” می نویسد: روایتی ناپسند است، و ازدی آن را ” ضعیف ” خوانده است.
می گوئیم: در سندش نام کثیر النواء وجود دارد. ابو حاتم می گوید: سست روایت است، و در گروه سعد بن طریف قرار می گیرد. جوزجانی می گوید: از دین منحرف بوده است. نسائی می گوید ” ضعیف ” است. و در جای دیگر که درباره او جای تامل و احتیاط است. ابن عدی می گوید: از غلات شیعه و شیعی افراطی بوده است. از محمد بن بشیر عبدی نقل شده که کثیر النواء، پیش از مرگ از تشیع دست برداشت. زکریا- آزاد شده طلحه- و استادش نیز مجهول و ناشناس هستند. این ها عیب های سند است که در میان رجالش حتی یک ” ثقه ” و مورد اعتماد یافت نمی شود. و متن روایت نیرومندترین گواه و رساترین شاهد بطلان آن است.
(الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب ،ج10،ص169)