او ابو الحسن علاء الدین شیخ على بن حسین حلّى شهیفى معروف بابن شهفّیه دانشمندى فاضل و ادیبى کامل و جمع کرده بود بین دو فضیلت علم فراوان و ادبیت تمام را باندیشه فوق العاده و بینش درست و مهارت ظاهر و فضیلت نمایانى و او در جلوداران و مقدم از شعراء خاندان رسالت علیهم السلام در آمده و قصاید او طنینانداز و روان و پر از حجتها و دلیلها رخشنده به نازکی‌ها لبریز از اندیشه‌هاى باریک آراسته و نمایان بمحسنات شگفتآمیزى بنا بر بسیارى در لفظ و روشنبینى در معنا و متانت در اسلوب و نیروئى در مبنا و سنگینى در مرتب کردن خوش اندامى در ترتیب در مدایح امیر المومنین و نوحه‌سرائى و سوگوارى فرزندش امام شهید نوه پیامبر بهترین شاهد است براى نبوغ و برجستگى آن و مقدم بودن او در زیبائیهاى شعر و پایدارى و استقامت او بر نوامیس مذهب و پیروى و تبعیت او از امامان دین علیهم السلام و از براى استاد ما شهید اوّل (محمد بن محمد مکى صاحب لمعه) معاصر او مقتول در سال 786 شرح یکى از قصائد اوست و آن غدیریه دوّم یاد شده است و چون مترجم (ناظم قصیده) مطلع و آگاه بر این شرح شد افتخار بآن نموده و شارح را بقطعه مدح و تعریف نموده است.
قاضى (نور الله شهید) در کتاب (المجالس) او را یاد و بعلم و فضل و ادب تمجید و ستوده است و نیز استاد ما شیخ حّر عاملى در امل الآمل و میرزا (عبد الله افندى) صاحب ریاض العلماء و آقاى ما مولف ریاض الجنّه و ابن ابى شبانه در تتمیم امل و غیره ایشان هم ویرا یاد و توصیف کرده‌اند.
الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج6، ص: 514