این اشعار از علقمه بن عمرو است که در جنگ صفین خوانده:
پسر ” صخر” -یعنی معاویه- را حرمت و اعتباری نیست که
به واسطه اش ثواب خدا را بتوان امید برد، بلکه پشیمانی به بار خواهد آورد
ای کنیز زاده؛ تو را آن رسید که به روز جنگ به کسی می رسد که
با قهرمانان و دلاوران رزم آور روبرو گردد
با کمک و دادخواهی برای ستمگری که مسوولیتش در ستم ها
شهره است حق خدا را فرو گذاشتی
الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج 10، ص: 235