و روایتی که از طریق کلبی از ابو صالح از ابن عباس آمده که گفت: «و هر بندی را که بر دل هاشان بود بزدودیم …» در باره ده نفر نازل گشته است: ابو بکر، عمر، عثمان، علی، طلحه، زبیر، سعد، سعید، عبد الرحمن بن عوف، و عبد اللّه بن مسعود.روایتی از طریق نعمان بن بشیر از قول علی که گفت: و هر بندی را که بر دلهاشان بود، بزودیم “. ..ایشان عبارتند از عثمان و طلحه و زبیر و من.
بدین سان، سخن خدا را از معنی حقیقی آن می گردانند و تحریف می نمایند. کسی نیست از راویان این حرف بی اعتبار بپرسد: آن کینه و عداوتی که از سینه این افراد زدوده شده، کی زدوده گشته و کجا؟ در حالیکه حدیث و تاریخ گواهند بر این که کینه وعداوتی که پس از اسلام آوردنشان از میان رفته، همچنان از هنگام وفات پیامبر (ص) ببعد در وجودشان لانه داشته است و درموقعی که میانشان گفت و شنودها رفته و بحث ها و کشمکش ها در گرفته تا محاصره و مباحثه و جنگ و جدل در اطراف خانه عثمان تا لشکر کشی خونین ” جمل ” پیوسته بروز نموده و این همه، ناشی از همان کینه دیرینه و عداوت مزمن بوده که در دلهاشان رسوب و رسوخ داشته است. مگر جز همین دشمنی و کینه بوده که وامی داشته شان تا خون برادران و دوستانشان را هدربدانند وحرمت حقوقشان را نابود انگارند، و مقدسات و ناموسشان را هتک نمایند؟ با وجود همه این حوادث کینه آفرین وکشمکش های خونین باز می توان گفت کینه و عداوت از دل هاشان زدوده گشته است؟
( الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب ،ج10،ص194)