پیغمبر (ص) فرمود: ما کشتى نجاتیم که هر کس به آن پیوست، نجات یافت و هر کس روى گرداند، نابود شد، پس هر کس را نیازى به خداوند باشد، او را به ما اهل بیت بخواند.
این روایت را شیخ الاسلام حمّوئى در باب اول «فرائد السمطین» و خطیب خوارزمى نیز در صفحه 252 «المناقب» قریب همین مضمون آورده اند و حدیث سفینه را هم حاکم در صفحه 151 جلد 3 «المستدرک» با قید صحت از ابى ذر روایت کرده و عبارت آن چنین است:
مثل اهل بیتى فیکم مثل سفینة نوح من رکبها نجا و من تخلّف عنها غرق.
خطیب در صفحه 91 جلد 12 تاریخش از انس، و بزّار از ابن عباس و ابن زبیر، و ابن جریر و طبرانى از ابى ذر و ابى سعید خدرى، و ابو نعیم و ابن عبد البر و محب- الدین طبرى و گروه بسیار دیگرى، این روایت را آورده اند.
و امام شافعى در اشعار زیر که در صفحه 24 «رشفة الصادى» از او نقل شده است به همین حدیث اشارت دارد:
– چون دیدم که مذاهب مردم آنان را به دریاهاى گمراهى و نادانى می کشد
– به نام خدا بر کشتیهاى نجاتى که خاندان خاتم پیمبران محمد مصطفى است، سوار شدم
– و به ریسمان محکم خدا که ولاء آنان است و ما مأمور به چنگ زدن به آنیم، چسبیدم
الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج2، ص: 423
[divider]
«خاندانم در میان شما نقش کشتى نوح را دارد که هر که به آن درآید برهد و هر که پاى از آن باز کشد به گرداب در غلتد.»
الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج10، ص: 392