علامه امینی در باره سبقت ایمان حضرت علی (ع) می فرماید:شخص محقق می تواند دراین زمینه که اشارت رفت نیز از خطبه امیر المومنین (ع) که شریف رضی در نهج البلاغه :ج1،ص392 آورده درسهای مترقیانه ای برگیرد، و خطبه اینست: ( 1)« من در کودکی سینه های اعراب را بزمین رساندم و شاخه های نو برآمده قبیله ربیعه و مضر را شکستم و شما قدر و منزلت مرا نسبت به رسول خدا( ص) از نظر خویشی نزدیک و مقام بلند و احترام مخصوص میدانید. در کودکی مرا در کنار خود می پرورید و به سینه می چسبانید و در بسترش از من نگهداری می کرد، و مرا در آغوش می کشید و از بوی خوشش مرا بهره ور می داشت و خوراکی را خود جویده در دهن من می گذاشت، در گفتارم دروغی نیافت و در کردارم اشتباهی ندید، و خداوند بزرگترین فرشته ای از فرشتگانش را از روزیکه پیامبر( ص) از شیر گرفته شد همنشین او گردانید تا او را در شب و روز براه بزرگواری و محاسن اخلاق جهان رهبری کند از آن موقع من پی او گام می نهادم مانند رفتن بچه بدنبال مادرش، و هر روز برای من از اخلاق خود پرچمی می افراشت و مرا به پیروی از آن امر می فرمود هر سال به کوه حرا رفته اقامت می گزید، تنها من او را می دیدم و غیر من او را نمی دید.

در آن زمان اسلام در خانه ای جز خانه رسول خدا( ص) و خدیجه که من سوم ایشان بودم، نیامده بود، من نور وحی و رسالت را می دیدم و بوی نبوت را استشمام می کردم، و هنگامی که وحی بر آن حضرت( ص) نازل شد صدای شیطان را شنیدم، گفتم: ای رسول خدا( ص)! این چه صدائی است؟ فرمود: این شیطان است که از پرستش مردم نسبت به خود نومید شده است آنچه من می شنوم، تومی شنوی و آنچه من می بینم تو می بینی، جز اینکه تو پیامبر نیستی، ولی تو وزیری و تو براه خیر و نیکی سلوک می کنی.»

الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج 3، ص: 340