حسن بصری می‏گوید: «معاویه چهار صفت داشت که اگر یکی از آنها را بیش نداشت برای تبهکاری وی بس بود:

1- چیره شدن به مدد سفیهان بر این امت به طوری که بدون مشورت با امت -که باقیمانده اصحاب و صاحبان فضیلت و افتخار را دربر داشت- بر حکومتشان مسلط گشت.
2- پسرش را که باده ‏گساری دائم الخمر بود و جامه ابریشمین می ‏پوشید و ساز می ‏زد به جانشینی خویش تعیین کرد.
3- ادعای خویشاوندی زیاد را کرد در حالی که پیامبر خدا (ص) می‏ فرماید: فرزند متعلق به بستر است و مرد زناکار را سنگ پاداش.
4- کشتن حجر. «بدا بحال او که حجر و یارانش را کشت»

و عبارت اخیر را دو بار تکرار می‏ کند.

( الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب ج 10 ص321)