«ابن عماد حنبلی» در «شذرات الذهب» 7: 893 آورده است: «شمس الدین محمّد بن ابراهیم ابن عبد اللّه کردی قدسی- که ساکن قاهره و شافعی بود و بسال 811 درگذشت- یک هفته بطور کامل در حال مراقبت بود. گفته اند سبب این کار آن بود که او قبلا با پدر و مادرش شام می خورد. سپس چندان میلی به خوردن نداشت و سه روز بی غذا بسر برد. او که دیده بود سه روز بی غذا می تواند بسر برد، این کار را تا چهل روز تمرین کرد، سپس آنرا به یک هفته تقلیل داد. او مرد فقیهی بود، و گفته اند که او چهار روز بدون آنکه احتیاج به تجدید وضو باشد، اقامه عبادت می کرد».
«امینی» می گوید: طبع بشر، قدرت اینکه چهل روز یا هفته بر گرسنگی تحمل بکند ندارد، همانگونه که چهار شب متوالی نمی تواند بیخواب بماند و شاید این فقیه کرد در مبطلات وضو نظر خاصی داشته یا آنکه غلو در فضایل، موجب ساختن این احوال برای او شده است.
(الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب ج 11 ص 238)