ابو الحسین جزار (متولد سال 601 و متوفى در سال 672)
او اشعار زیادى در مورد امامت و از آن جمله مسأله «غدیر» دارد که برخى از آنها ذیلا آورده میشود:
«اى داماد رسول خدا گوارا باد ترا روزى که براى پاکان نشاط انگیز بود.
تو در خلافت از همه مقدمى زیرا چنانکه شرائط در تو جمع است در دیگران وجود ندارد:
صب الغدیر على الأولى جحدوا لظى یوعى لها قبل القیام ازیز:
«داستان غدیر براى کسانى که منکر آن اند چون شعله آتشى است که آژیر آن پیش از قیامت آگاهشان خواهد کرد».
ان یهمزوا فى قول احمد انت مو لى للورى؟ فالهامز المهموز:
«اگر گفته رسول خدا را که فرموده: «تو مولاى مردمى» عیب گرفتند عیب- گیرنده خود معیوب است.
دوست و ارادتمند تو از جهنم نمیترسد زیرا جهنم با دوست تو کارى ندارد و مخصوص دشمنان تو است. کسى که دوستى ترا به همراه داشته باشد، حرزى است که او را از آتش جهنم محفوظ میدارد.
تو قسیم الجنه و النار هستى که دشمنت را میسوزانى و دوستت را در بهشت رستگار میکنى»
این قصیده که خیلى طولانى است در بسیارى از مجموعههاى خطى کهنه موجود است و بعضى از ابیاتش در کتب ادبى پراکنده است.
الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج5، ص: 661