سده دوازدهم، شیخ ابو محمّد شویکى
– آنگاه که دندانهاى مروارید گونش نمایان شد، تاریکى شبانگاهى بر طرف شد و با مهر و داد من، روبرو گشت.
– از چهرهاش، چنان نورى پرتو افکن شد، که گوئیا ماه درخشیدن گرفته است تا اینکه به ابیات زیر میرسد:
– حیدر کرار- صلى اللّه علیه- آن پیشواى مخلوقات، آن والا قدر صاحب همه کمالات،
– آنکه از غیب جهان آگاه است، دامنى پاک دارد، جوانمردى با خصال پسندیده و پاک است،
– بخشش او از خاندان هاشم و نبوت حکایت میکند، و ابرهاى پر باران را، از ریزش جودش، در شرم میدارد،
– خلق و خوى پیامبرى دارد، جوانى دلاور و جنگى در میدان نبرد است.
– در روزهاى تابستان، روزهدار، و بهنگام شب، در حال عبادت است.
– میهمانان را، با مال حلال، مینوازد و بزرگ میدارد.
– کان دانش، و کسى است که پرسندگان و نیازمندان را، پیش از سؤال به خواستهشان میرساند.
الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج11، ص: 507