«نسابه ابو جعفر محمد بن حبیب بغدادی» متوفی 245 در کتاب خود به نام «المحبر» ص 479 نقل کرده است: “زیاد بن ابیه، مسلم بن زیمر و عبدالله بن نجی را – که هر دو حضرمی بودند – در کوفه بر بالای خانه شان بردار کشید و چند روز به همان حال بالای دار ماندند و گناهشان این بود که هر دو شیعه بودند.
این امر به فرمان معاویه صورت گرفت و حسسین بن علی رضی الله عنهما در نامه خود به معاویه در این مورد نوشت: آیا تو نبودی که حجر و آن دو نفر حضر می را – که پسر سمیه درباره آنها بر تو نوشت که اینان بر آیین علی و فرمانبر او هستند پس آنها را بکش- به قتل رساندی، و نوشتی که هر کس بر آیین علی و فرمانبر او باشد او را بکش و نابود گردان؟ و او هم آنها را کشت و فرمان ترا امتثال کرد. آیین علی و آیین پسر عمویش، همان دینی که پدرت بر آن تمثل می کرد و آنرا بیان می نمود، و تو در جایگاه او نشسته ای. و هر گاه این آیین نبود بزرگترین شرف تو و پدرت این می بود که هر سال دوبار باید کوچ می کردید و بواسطه ما خاندان بود که خداوند مشقت آن دو رحلت، را از شما برداشت. “
“امینی ” می نویسد: ای پیروان دین خدا، با من بیائید، و ببینید که آیا گرویدن به دین و ایمان علی – سلام الله علیه – چیزی است که خون مسلمانی را مباح کند و مثله و شکنجه را که در شریعت مطهر، حتی در مورد سگ گزنده حرام شده، موجب گردد؟
نه مگر دین ” علی ” علیه السلام همان دین ” محمد ” صلی الله علیه و اله است که خداوند گرفته است؟ آری حقیقت این است، اما “معاویه ” از این دین استوار روی برتافته و هیچ وزنی بر آن قائل نگردیده است و از هتک حرمت و اهانت و جسارت به آن هرگز درنگ نکرده است.

الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج 11، ص: 80