قرینه شانزدهم- در داستان رکبان به امیرالمومنین با این جمله سلام نمودند: “السلام علیک یا مولانا ” آن جناب فرمود: چگونه من مولای شمایم در حالتی که شما طایفه از (صحرانشینان) عرب هستید گفتند: ما شنیدیم از پیغمبر صلی الله علیه و آله که فرمود: “من کنت مولاه فعلی مولاه “

و تو (خواننده عزیز) به خوبی علم داری به این که تعجب امیرالمومنین علیه السلام (از پاسخ آنان) یا اراده کشف حقیقت برای گروه حاضرین به جهت معنی مبتذل (حب و نصرت) که سیره مساوی و متقابلی است بین افراد مسلمین نبود به این معنی که (مثلا) معنای سخن سواران مزبور: “السلام علیک یا مولانا ” این است: “السلام علیک یا محبنا او ناصرنا”،خاصه بعد از تعلیل به این جمله: “و انتم رهط من العرب” (یعنی در حالی که شما طایفه از صحرانشینان عرب هستید) زیرا نفوس عربی استنکافی نداشته که معنای محبت و نصرت بین افراد جامعه آنان برقرار باشد، بلکه این معنی در نظر آنها بزرگ و مهم شمرده میشده که یکی از آنها به مولویت بر آنها (به معنای مقصود ما) مخصوص گردد. به این جهت است که به چنین معنائی اذعان نمی کنند و گردن نمی نهند مگر با نیروی زیادی که بر همگی آنان تفوق گیرد یا نص خدائی که افراد مسلمان آنها را به آن ملزم نماید، و این معنی نیست مگر همان (اولی) که مرادف است با امامت و ولایت مطلقه که آن جناب از آنها دایر به آن کسب اطلاع فرمود و آنها در پاسخی که دادند استناد به حدیث غدیر نمودند.

الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج‏1، ص: 665