اولین دایرةالمعارف دیجیتال از کتاب شریف «الغدیر» علامه امینی(ره)
۱۳ آبان ۱۴۰۳

قصیده شافیه

متن فارسی

« شافیه » نام قصیده معروف ابو فراس حارث بن ابى العلاء سعید بن حمدان می باشد .

این قصیده از قصائد جاویدانى است که کلیه ماخذ همه آن، یا بخشى از آن را نقل کرده، یا اشاره اى بدان کرده اند، قصیده اى است بین ادبا مشهور و متداول که هم شیعه، و هم فرق دیگر، از زمان سرودن سراینده اش امیر شمشیر و قلم، تا امروز محفوظ مانده و با روزگار، جاوید خواهد ماند، زیرا در آن لطف سخندانى، صفاى فصاحت، حسن انسجام، نیروى استدلال، بلندى معنى و روانى الفاظ بهم پیوسته است.

روزى که سراینده اش ” امیر ” آن را انشاد کرد، دستور داد پانصد شمشیر یا بیشتر ازآن از غلاف بیرون بکشند این قصیده درمقابل قصیده ابن سکره العباسى سروده شده و اول آن قصیده اینست:

بنى على دعوا مقالتکم           لا ینقص الدر وضع من وضعه

الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج‏4، ص: 238

متن عربی

هذه القصیدة تُعرف بالشافیة، و هی من القصائد الخالدة التی تصافقت المصادر على ذکرها، أو ذکر بعضها «3» أو الإیعاز إلیها، مطّردة متداولة بین الأدباء، محفوظة عند الشیعة و قسمائهم منذ عهد نظمها ناظمها أمیر السیف و القلم و إلى الآن، و ستبقى خالدةً مع الدهر، و ذلک لما علیها من مسحة البلاغة، و رونق الجزالة، و جودة السرد، و قوّة الحجّة، و فخامة المعنى، و سلاسة اللفظ، و لمّا أنشد ناظمها الأمیر، أمر خمسمائة سیفٍ و قیل أکثر أن تُشهر فی المعسکر «4»)، نظمها لمّ أوقف على قصیدة ابن سکرة العبّاسی، التی أوّلها:

بنی علیٍّ دعوا مقالتکمْ             لا یُنقصُ الدرَّ وضعُ من وضعه‏