جمع کثیری از معاصرین شریف رضی، او را مرثیه گفتند، و در پیشاپیش آنان برادرش علم الهدی است که گفته :

– ای یاران داد از این فاجعه ناگوار که بازوی مرا شکست، کاش جان مرا هم می گرفت.

– پیوسته بیمناک و بر حذر بودم، تا اینکه در رسید، و شرنگ مصیبت در کام من ریخت.

– چندی التماس کردم و مهلت خواستم، آخر هجوم آورد و به حال زارم ننگریست.

– مگوئید از چه سیلاب اشکش روان نیست؟ اشک را هم چون بخت نامساعد سرباری نیست.

– خدا را، بر این عمر کوتاه و تابناک، و چه عمرها که دراز بود و ناپاک.

الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج‏4، ص: 290