به نام خدای بخشاینده مهربان
پاکی تو، تو سرپرست مائی نه آنان «1» کسی را از نزد خود سرپرست ما گردان و کسی را از نزد خود یاور ما گردان «2» هان! مردم! هر آینه حقیقت- از نزد پروردگارتان- به سوی شما آمد، هر کس راه یافت- به راستی- به سود خود راه مییابد و هر که گمراه شد جز این نیست که به زیان خود گمراه میشود و من کارگزار شما نیستم «3» و جز رساندن پیام چیزی بر من نیست «4» فروغ و نامهای بزرگ از سوی خداوند به نزد شما آمد «5» تا هر کس به راه نابودی رفت با داشتن راهنما نابود شود و هر کس که زندگی یافت با داشتن راهنما به زندگی دست یابد «6»، خدا شما را از (نافرمانی) خود پرهیز میدهد «7» و از این که آنچه را نمیدانید در بارهی خدا بگوئید «8» این نامهای است فرخنده که فرو فرستادیمش، پس، از آن پیروی کنید و پرهیزگار باشید شاید که آمرزیده شوید «9»، به راستی حقیقت را به سوی شما آوردیم ولی بیشتر شما حقیقت را ناخوش میدارید «10». نیکی خداوند را میشناسند و سپس آن را نشناخته میانگارند «1»، پس در آن چه دانش شما به آن راه نمیبرد چرا به گفتگو میپردازید «2» به جز از گمان پیروی نمیکنید و شما جز به دروغ سخن نمیگوئید «3» از هوسهای گروهی پیروی نکنید که پیشتر گمراه شدند و بسیاری را به گمراهی افکندند «4» از خداوند فرمان برید و از پیامبر فرمان برید و از کسانی از خودتان که سرپرست هستند «5»، همان کسان که دارائیهاشان را در شب و روز و آشکار و نهان (در راه خدا) میبخشند «6» و از سر دوستی با او- به تهیدست و پدر مرده و گرفتار- خوراک میخورانند «7»، همانان که گرویدند و کارهای شایسته کردند که آنان بهترین آفریدگانند «8».
امینی
الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج7، ص: 8