یکی از دلائل، مناشده شخص امیرالمومنین علیه السلام و احتجاج و استدلال آن جناب است در روز رحبه که به تفصیل اسنادها و طرق 14 اشعار شد و جریان مناشده و احتجاج آن جناب در هنگامی صورت گرفت که در امر خلافت مورد صحیحه آن در صفحات 44 معارضه و منازعه قرار گرفته بود و به آن جناب رسیده بود که مردم (در اثر القائات مغرضانه و تبلیغات سوء) آن حضرت را نسبت به آن چه که دایر به تفضیل (برتری و اولویت) خود از پیغمبر صلی الله علیه و آله نقل و روایت فرموده بود، متهم ساخته و در مقدم داشتن آن حضرت بر سایرین تردید نموده بودند مناشدات و استدلال آن حضرت به شرحی که در صفحات 40 و 223 و 224 و 230 و 238 مذکور است بیان شد.
و برهان الدین حلبی در جلد 3 “سیره الحلبیه” ص 303 گوید: آن جناب به حدیث غدیر احتجاج و استدلال فرمود پس از آنکه امر خلافت به ان حضرت برگشت، به منظور رد و ابطال دعاوی آنکه با آن جناب در امر خلافت معارضه و منازعه نمود.
با این حالات و کیفیات آیا معنای دیگری برای مولی جز آنچه ما میگوئیم و جز معنائی که خود آن جناب فهم و درک کرده یا آنانکه از صحابه برای او شهادت و گواهی دادند و آنانکه برای پنهان داشتن فضیلت او کتمان شهادت کردند تا مبتلای بلای افتضاح آور شدند یا آنانکه با او طریق منازعت پیمودند تا دهنهایشان به واسطه آن شهادت بسته شد، فهمیدند معقول و متصور هست؟ وگرنه در برابر معارضه و منازعه امر خلافت در معنی حب و نصرت چه گواهی برای آن جناب بود و حال آنکه این دو معنی شامل سایر مسلمین هم بود و اختصاص به ان جناب نداشت مگر بنا بر تعریفی که بزودی ذکر آنرا خواهیم نمود و آن همان معنی اولویت است که مطلوب ما است.
(الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج1، ص: 614)