اولین دایرةالمعارف دیجیتال از کتاب شریف «الغدیر» علامه امینی(ره)
۱۳ آبان ۱۴۰۳

منتظر اجازه خداست تا از نماز دست بردارد

متن فارسی

“حریفیش ” در ” الروض الفائق ” ص 126 از ” ذو النون مصری ” روایت می کند که گفت: جوانی را در کعبه دیدم که بسیار رکوع و سجود می کرد، نزدیک شدم و گفتم: تو خیلی نماز می خوانی. گفت: منتظر اجازه پروردگارم هستم که از نماز دست بردارم. می گوید: آنگاه دیدم نامه ای افتاد و در آن نوشته شده بود: از خداوند عزیز بخشاینده به بنده راستین خودم. منصرف شو. هر چه گناه در گذشته و حال کرده ای، همه را آمرزیدم.
“امینی ” می گوید: کسانی که این نامه به آنها رسیده، دیوانه بوده اند، بجهت اینکه این نامه را نگاه نداشته تا مردم از آنها تبرک و استفاده کنند، و آیندگان هم آن را بعنوان سند معتبری حفظ نموده و در شمار یکی از آثار گرانقدر نگاه دارند. اما اینها از نگاهداری آن معذور بوده اند، چرا که همه اینها دامهایی است که نا آزمودگان امت محمد صلی الله علیه و اله را در آن افکنده اند.

(الغدیر  فی الکتاب و السنة و الادب  ج 11 ص 186)

متن عربی

                        الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج 11، ص: 186

47- شابّ ینظر الإذن من ربّه

ذکر الحریفیش فی الروض الفائق (ص 126) عن ذی النون المصری أنّه قال: رأیت شابّا عند الکعبة یکثر الرکوع و السجود، فدنوت منه و قلت له: إنّک لتکثر الصلاة، فقال: أنتظر الإذن من ربّی فی الانصراف، قال: فرأیت رقعةً سقطت فیها مکتوبٌ:

من العزیز الغفور إلی عبدی الصادق: انصرف مغفوراً لک ما تقدّم من ذنبک و ما تأخر.

قال الأمینی: لقد جنی من نزلت إلیهم هذه الرقاع «1» حیث لم یوصوا بالتحفّظ علیها لتستفید بها الأُمّة و تتبرّک بها فی أجیالها المتأخّرة و تتّخذها معتبراً عوضاً عن أن تکون خبراً، و تزدان بها متاحف الآثار، لکن لهم عذراً و هو أنّهم لم یشاهدوها فلم یوصوا بها، و إنَّما هی شباکٌ طنّبت لاقتناص الأغرار من أُمّة محمد صلی الله علیه و آله و سلم.