نظام الدین محمد بن قاضى القضاة اسحاق بن مظهر اصفهانى یکى از ادیبان بزرگ و کم نظیر است که در همه فنون و فضائل فرید عصرش بوده و در عراق قاضى القضاة و همنشین خواجه شمس الدین محمد جوینى ملقب به صاحب الدیوان متوفى در سال 683 ه بوده و مدائحى دربارهاش گفته که از آن جمله است: «مردم همانند شعرند که بیت القصیده آن صاحب دیوان است او شمس الممالک است که با مرتبه بلندش ملک و ایوان، شوکت و جلال پیدا کرده است».
او در پایان غدیریه یاد شدهاش خواجه بهاء الدین فرزند خواجه شمس الدین را مدح کرد و دیوانش را بنام علاء الدین خواجه عطاء الملک جوینى متوفى در سال 681 ه برادر خواجه شمس الدین صاحب دیوان نامگذارى نمود.
او شعرى دارد که در آن سلطان محققین خواجه نصیر الدین طوسى متوفى در سال 672 ه را مدح کرده است.
شرح حال او در کتاب مجالس المؤمنین صفحه 226 و تاریخ آداب اللغه جلد 3 صفحه 13 آمده است. مؤلف کتاب اخیر دربارهاش گفته است: او در سال 678 ه وفات کرده و داراى دیوانى بنام «دیوان منشآت» است که در موزه انگلستان موجود است و صاحب ریاض الجنه در قسمت چهارم در زمره علماء او را آورده و گفته است:
او داراى رسالهاى بنام «القوسیه» است که بعضى از بزرگان نیشابور شرحى بر آن نوشته و او را چنین ستودهاند: او قاضیترین قضات عالم، مفتى طوائف امم و منشى بدایع و عجایب است …»
از اشعار او در کشکول شیخ بهائى و مجالس المؤمنین قاضى و خزائن نراقى کم و بیش بچشم میخورد.
الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج5، ص: 676