نهی خلیفه از آن چه رسول خدا صلی الله علیه و آله امر به آن نموده بود

از ابی هریره گوید: ما در اطراف رسول خدا صلی الله علیه و آله نشسته بودیم و ابوبکر و عمر هم با چند نفری با ما بودند پس از میان ما برخاست و رفت و به طول انجامید آمدنش و ترسیدیم اینکه قطع کند ما را پس برخاستیم و من اول کسی بودم که ترسیدم پس بیرون رفتم به طلب آن حضرت تا آنکه آمدم به باغی دربسته از انصار از مردم بنی النجار پس برای آن دری نیافتم مگر راه آبی پس داخل شدم در میان آن محدوده بعد از آنکه گود کردم آن راه را پس ناگاه رسول خدا” ص” را دیدم پس فرمود: ابو هریره، گفتم بلی، فرمود: چه کاری داری، گفتم، شما در میان ما بودی پس برخاستی و تاخیر کردی پس ما ترسیدیم اینکه برای شما پیش آمد بدی کند پس ترسیدیم و من اول کس بودم که ترسیدم پس آمدم این محدوده را و سوراخ کردم آن را چنانچه روباه سوراخ می کند و مردم پشت سر من هستند.

پس فرمود: ای ابو هریره این دو نعلین مرا ببر پس هر کس را که پشت این دیوار دیدی که یقینا به قلبش شهادت می دهد به اینکه لا اله الا الله، خدائی جز خدای یکتا نیست پس او را بشارت بده به بهشت پس من بیرون رفتم و اول کسی را که برخورد کردم عمر بود،پس گفت: این دو نعلین چیست ؟ گفتم: این نعلین رسول خدا صلی الله علیه و آله است مرا با این نعلین فرستاد و فرمود: هر کس را که ملاقات کردی که شهادت به وحدانیت و یکتائی خدا از روی یقین می دهد او را بشارت به بهشت بده پس عمر زد به سینه من و من افتادم از پشت وگفت: برگرد پیش رسول خدا صلی الله علیه و آله پس من گریه کنان برگشتم نزد رسول خدا” ص”، پس پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: چیست تو را ؟ گفتم: عمر را ملاقات کردم او را خبر دادم به انچه که مرا به آن فرستادی،پس عمر چنان به سینه من زد که از پشت به زمین افتادم و گفت برگرد به سوی رسول خدا صلی الله علیه و آله، پس رسول خدا بیرون رفتند پس ناگهان عمر آمد، پس فرمود: ای عمر چه چیز تو را بر آن داشت برآنچه که کردی ؟ پس عمر گفت: تو ابو هریره را به چنین پیامی فرستادی ؟ فرمود: بلی گفت: پس این کار را نکن چون که من ترسیدم که مردم اتکال کنند فقط به شهادت لا اله الا الله، و عمل را ترک کنند واگذار ایشان را عمل کنند پس رسول خدا فرمود: پس واگذار ایشان را.

امینی گوید: که بشارت و ترسانیدن از وظائف پیامبری است از لحاظ کتاب و سنت و اعتبار و خداوند پیامبران را بشارت دهنده و بیم دهنده فرستاد، و اگر در بشارت دادن مانعی از عمل بود هر آینه بر رسول خدا واجب بود که هرگز بشارت به چیزی ندهند و حال آنکه قطعا در قران کریم بشارت داده شده به مانند قول خدای تعالی، « و بشر المومنین بان لهم من الله فضلا کبیرا » ، مژده و بشارت بده مومنین را به اینکه برای ایشان است از خدا فضل و رحمت بزرگی و قول او : « و بشر الذین آمنوا ان لهم قدم صدق عند ربهم » و بشارت و مژده گانی بده کسانی را که ایمان آوردند که برای ایشان قدم راست است نزد پروردگارشان.

و در سنت نبویه روایات بسیاری وارد شده در ترغیب در شهادت به خدا و ذکر لا اله الا الله.

و فرمان داد آن حضرت صلی الله علیه و آله عبد الله بن عمر را که در میان مردم ندا کند که هر کس شهادت دهد به اینکه خدائی جز خدای یکتا نیست داخل بهشت شود، و چه مانعی در اینجا هست. و لازمه توحید صحیح عمل به هر چیزی است که خدای یکتا آن را تشریع نموده است و مخصوصا فریاد و ندای رسالت را در هر وقتی که بشنوند استخفاف کننده گان را تهدید ناراحت کننده و عذاب سخت را توام به وعده های کریمه برای کسی که عمل صالح نماید: و بهشت مشتاق یکتا پرستان است.

احمد از ابن مطرف نقل کرده گوید: حدیث کرد مرا شخص موثقی که مرد سیاهی از پیامبر صلی الله علیه و آله از تسبیح و تهلیل سئوال می کرد، پس عمر بن خطاب گفت: بس کن زیاد کردی بر رسول خدا صلی الله علیه و آله، پس پیامبر فرمود: آرام ای عمر، و نازل شد بر رسول خداصلی الله علیه و آله و سلم سوره « هل اتی علی الانسان حین من الدهر » ، آیا بر آدمی آمده زمانی از روزگار تا آنجا که یادی از بهشت شده آن مرد سیاه فریادی کشید که روحش بیرون آمد.

پس پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: از شوق بهشت مرد شماره سریال: 376 و هم چنین واجب است که امت سیر الی الله کند بین خوف و رجاء ترس و امید،پس نه تهدیدی که او را واگذارد که سهل انگاری و سستی از عمل کند و نه وعده و بشارتی که او را ایمن از عقوبت نماید اگر واگذار شود و این آن روش میانه است در اصلاح مجتمع و اقتداء به ایشان در سنتهای و روشهای آشکار سنت خدا در کسانی که گذشتند و هرگز نبینی تبدیلی برای سنت و آئین خدائی جز، اینکه خلیفه قطعا خیال کرده که روش او از این بهتر است، پس ابو هریره را زد تا اینکه از مقعدش به زمین افتاد و نهی نمود رسول خدا صلی الله علیه و آله را از روش و عادت کریمانه اش بر آنچه که فرمود و امر به آن نمود و حال آنکه آن حضرت هرگز از روی هوا سخن نگوید و نیست منطق او مگر وحی خدائی که به او می شود.

و نمی توانیم ما بپذیریم که پیامبر صلی الله علیه و آله پذیرفته باشد سخن نادرست او را بعد از آنکه خبر داد به آنچه که خبر از وحی الهی داد لکن ابو هریره دوسی می گوید فرمود: واگذار ایشان را و من نمی دانم آیا دوسی دروغ گفته یا اینکه این مقدار علم خلیفه و نمونه رفتار اوست ؟

الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج 6، ص: 248