گروهی از نوابغ دانشمندان که عارف به رموز علم و عربیت بوده اند با التزام به موارد لغت و آگاهی به وضع الفاظ و تقید به موازین صحیح در ترکیب کلام و شعر از آن دسته -به معنای امام و پیشوا- پیروی نموده اند مانند:
دعبل خزاعی، و حمانی کوفی، و امیر ابو فراس، و علم الهدی مرتضی، و سید شریف، رضی، و حسین بن حجاج و ابن رومی، و کشاجم، و صنوبری، و مفجع، و صاحب بن عباد، و ناشئ صغیر و تنوخی، و زاهی، و ابو العلاء سروی، و جوهری، و ابن علویه، و ابن حماد و ابن طباطبا، و ابی الفرج، و مهیار، و صولی نیلی، و فنجکردی و غیر آنها از بزرگان ادب و استادان لغت، که آثار آنها با گذشت روزگاران پیوسته نقل و ثبت گشته تا عصر و زمان ما، و برای هیچ سخندان و اهل فن روا و ممکن نیست که به خطای همه آنها در تشخیص حکم کند، چه تمامی آنان خود سرچشمه لغات و مرجع اصلی امت در ادب میباشند.
(الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج1، ص: 612)