روزی دو تن از صحرانشینان که با هم خصومت و نزاع داشتند، نزد عمر آمدند. عمر به علی علیه السلام گفت: بین این دو نفر حکم کن. یکی از آن دو گفت: این فرد قضاوت خواهد کرد؟ (از روی تحقیر) در این هنگام عمر از جا برجست و گریبان آن مرد را گرفت و گفت: وای بر تو. می دانی این شخص کیست؟ این شخص مولای من و مولای هر مؤمن است و هر کس که این شخص مولای او نباشد، او مؤمن نیست و کافر است.
الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج1، ص: 667
أخرج الحافظ ابن السمّان کما فی الریاض النضرة «1» (2/170)، و ذخائر العقبی للمحبّ الطبری (ص 68)، و وسیلة المآل للشیخ أحمد بن با کثیر المکّی «2»، و مناقب الخوارزمی «3» (ص 97)، و الصواعق «4» (ص 107) عن الحافظ الدارقطنی عن عمر و قد جاءه أعرابیّان یختصمان، فقال لعلیّ: اقض بینهما، فقال أحدهما: هذا یقضی بیننا؟ فوثب إلیه عمر و أخذ بتلبیبه و قال: ویحک ما تدری من هذا؟ هذا مولای و مولی کلّ مؤمن، و من لم یکن مولاه فلیس بمؤمن.
الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج1، ص: 667
