ابو زکریا خطیب تبریزی در جلد 1 دیوان حماسه ص 22 در قول جعفر بن علبه حارثی:

الهفی بقری سحبل حین احلبت                 علینا الولایا و العدو المباسل

یکی از معانی هشت گانه مولی را ولی و اولی بالشیء به شمار آورده، و از عمر بن عبد الرحمن فارسی قزوینی در ” کشف الکشاف” در مورد بیت (لبید) مذکور است: مولی المخافه. یعنی اولی (و سزاوارتر) و لایق تر به این که در آن خوف باشد و سبط ابن جوزی در “تذکره ” ص 19 این معنی را از معانی ده گانه مولی که به علماء عربیت مستند است شمرده است، و مانند اوست ابن طلحه شافعی در “مطالب السؤول” ص 16. وی (اولی) را در آغاز معانی که نامبرده در کتابش آورده قرار داده است و شبلنجی در “نورالابصار” ص 78 از او پیروی کرده و این معنی را اسناد به علماء داده و عبد الرحیم ابن عبد الکریم و رشید النبی، شرح دهندگان معلقات سبع در بیت لبید گویند: که شاعر مزبور از “مولی المخافه” اولی به مخافه را اراده نموده.

با تمام این کیفیات که ذکر شد معلوم میشود که استناد صاحب “تحفه اثنی عشریه” در انکار استعمال مولی به معنای اولی بالشیء را به قاطبه اهل عربیت تا چه اندازه عاری از حقیقت است! آیا این مرد گمان کرده، اینها را که ما نام بردیم پیشوایان ادبیات فارسی هستند؟! یا اینکه آنان به قدر شاه صاحب هندی از موارد لغت عربی آگاه نداشته اند؟!

الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج‏1، ص: 630