امیر مؤمنان در خطبه شقشقیه می‌ گوید: تا هنگامى که سومین کس از آن گروه برخاست و مانند شترى که هر دو پهلویش از پرخورى و بسیارنوشى باد کرده، میان جاى خوردن و بیرون دادنش خودپسندانه به خرامیدن پرداخت و فرزندان نیاکانش نیز با او برخاسته و دارایى خدا را چنان می‌خوردند که شتر گیاه بهارى را ریشه کن می‌کند.

و در یکى از سخنرانیهاى او (ع) می‌خوانیم: اگر دارایى از آن خودم نیز بود آن را به تساوى بخش می‌کردم چه رسد که دارایى، دارائى خداست. هان! دادن دارایى جز در جائى که شایستگى باشد ریخت و پاش ناروا و نابجاست.

الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج‏8، ص: 484