سید ضیاء الدین جعفر فرزند مطهر «3» پسر محمّد حسین جرموزى حسنى یمنى است، که یکى از بزرگان یمن، و مردى ادیب و نویسنده و شاعر بوده است، و متوکل پسر منصور او را بر بلاد «عدین» مأمور کرده بود. این مأموریت، پس از وفات ابو الحسن اسمعیل بن محمّد بوده، و همواره در آن محل فرمانروایى داشته، تا زمانى که امیر سید فخر الدین عبد اللّه بن یحیى بن محمّد، در اوایل دولت موید پسر متوکل، بر آنجا مستولى شد. این شاعر، اشعار زیادى دارد.
و از آثار نثرى او، تقریظى است که بر کتاب (سمط اللئالى) تألیف سید اسمعیل محمّد یمنى نوشته است. او بسال 1096 در «عدین» وفات یافت. این خلاصه را از «نسمة السحر» ج 1 آوردیم.
الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج11، ص: 419