[انکار نزول آیه مودت درباره اهل بیت و پاسخ آن ]
16- می گوید: گفتار او (علامه حلّی) مبنی بر اینکه آیه.
قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی
«2».
محبت اهل بیت را واجب میکند، غلط است دلیلش اینست که آیه مکی است و آن روز علی هنوز با فاطمه ازدواج نکرده و اولادی بهم نرسانده بود 2/118.
و در ص 250 گوید: اما سخن او (علامه حلّی) که گوید: خدا درباره آنها قل لا اسئلکم علیه اجرا الّا المودة فی القربی» را نازل کرده است، این دروغ است،
زیرا این آیه در سوره شوری است و سوره شوری بی تردید مکی است و قبل از ازدواج علی با فاطمه، و قبل از تولد حسن و حسین، نازل شده است (تا آنجا که گوید) گروهی از مصنفان اهل سنت و جماعت و شیعیان طرفدار احمد، و دیگران حدیثی از پیغمبر اکرم (ص) نقل کرده اند که وقتی: این آیه نازل شد اصحاب گفتند یا رسول اللّه اینان کیانند! فرمود: علی و فاطمه و دو فرزندشان، و این حدیث به اتفاق حدیث شناسان دروغ است دلیلش اینکه، آیه به اتفاق اهل علم در مکه نازل شده، زیرا سوره شوری همه اش مکی است بلکه تمام سوره هائی که ال حمیم دارد همه مکی می باشند.
آنگاه تاریخ تولد دو سبط پیغمبر حسن و حسین را برای اثبات علم و اطلاعش نسبت به تاریخ به تفصیل بیان کرده است.
پاسخ- اگر در کتاب این مرد، جز این تقلب و تزویرها نسبت به اجر صاحب رسالت، و سخنان دروغ و نسبت های باطل و تهمت های صریحش در این باره نبود، برای عار و ننگ او کافی بود.
هیچکس به مکی بودن آیه تصریح ندارد، تا چه رسد به اتفاق دروغین اهل علم، تنها این گمان از آنجا برای مردک حاصل شده است که اطلاق مکی بر سوره شده است، حق سخن را، در ج 2/154- 158 این کتاب و در همین مجلد 274- 276 ایراد کردیم.
و تکذیب این ادعا که سوره شوری همه اش مکی است به وسیله استثنای مفسّران از مکی بودن چهار آیه:
ام یقولون افتری علی اللّه کذبا- تا قول خدای تعالی- «خبیر بصیر» صورت میگیرد و بقول برخی دیگر استثنای چند آیه.وَ الَّذِینَ إِذا أَصابَهُمُ الْبَغْیُ تا «مِنْ سَبِیلٍ » «1».
تا چه رسد، به استثنای مکی بودن آیه مودت.
و قرطبی در تفسیرش 16/1 و نیشابوری در تفسیرش، و خازن در تفسیرش 4/49 و شوکانی در «فتح القدیر» 4/510 و دیگران از ابن عباس و قتاده، تصریح کرده اند که سوره شوری جز چهار آیه آن که اولش قل لا اسألکم علیه اجرا» می باشد، مکی است.
امّا درباره اینکه آیه در شأن علی و فاطمه و فرزندانشان نازل گردیده و مودت آنان را واجب کرده، این مطلب از مختصّات علامه حلّی و ملت شیعی او نمی باشد، بلکه اتفاقی تمام مسلمانان جز افراد نایابی از طرفداران روح اموی مانند ابن تیمیه و ابن کثیر است. هیچ خواننده ای بر خورد به چنین اتفاق دروغین حدیث شناسان نکرده و نخواهد کرد. ای کاش این مرد ما را به پاره ای از این اجماع کنندگان یا بر یکی از تألیفاتشان، یا بر پاره ای از کلماتشان رهبری می کرد. مادر 2/306- 311 متن همین کتاب به اندازه کافی و رسا از گروهی از حفاظ و مفسران بزرگ قوم حدیث را نقل کردیم از قبیل:
امام احمد ابن المنذر
ابن ابی حاتم طبری
طبرانی ابن مردویه
ثعلبی ابو عبد اللّه المّلا
ابو الشیخ نسائی
واحدی ابو نعیم
بغوی بزّار
ابن المغازلی حسکانی
محب الدین زمخشری
ابن عساکر ابو الفرج
حمویی نیشابوری
ابن طلحه رازی
ابو السعود ابو حیان
ابن ابی الحدید بیضاوی
نسفی هیثمی
ابن الصّباغ کنجی
مناوی قسطلانی
زرندی خازن
زرقانی ابن حجر
سمهودی سیوطی
صفوری صبّان
شبلنجی حضرمی
نبهانی
و گفتار امام شافعی در این باره معروف است که گوید:
یا اهل بیت رسول اللّه حبّکم فرض من اللّه فی القرآن انزله
کفاکم من عظیم القدر أنّکم من لم یصلّ علیکم لا صلوة له:
«ای خاندان رسول اللّه، دوستی شما در قرآن از جانب خدا، واجب شده است.
در عظمت قدر و جلالت منزلت شما این بس که هر کس بر شما درود نفرستد نمازش پذیرفته نیست»
این دو بیت را ابن حجر در الصواعق 87، زرقانی در شرح المواهب 7/7، حمزاوی مالکی در «مشارق الانوار» 88، شبراوی در «الاتحاف» 29، الصّبان در الاسعاف 119، آورده اند.
و عجلونی «1» در «کشف الخفا» 1/19 گوید در این باره من شعری به این مضمون افزوده ام:
«همانا دودمان پیغمبر از آنجا به شریفترین افتخارات، نائل آمده اند که منسوب به پیغمبر پاک و خوش نامند»
«دوستی آنان بر هر مؤمنی به اشاره خدا در قرآن واجب شده است»
«و هر کس جز آنان ادعای انتساب به پیغمبر کند ملعونی است که زشتترین» گناهان را مرتکب شده»
«از میان دودمان پیغمبر، نسل شریف زهرا به تاج هائی از سندس خضر (دیبا و ابریشم سبز) اختصاص یافته اند».
«و آنان را از اشتباه در خصائصشان، چهره های درخشنده تر از ماه و خورشیدشان بی نیاز می کند»
«بنابر عقیده سیوطی مانعی نیست که دیگران هم لباس سبز بر تن بپوشند»
«ولی به تحقیق پیوسته از غیر سیوطی حرمت آن لباس بر دیگران، این مسئله با تتبع دانسته خواهد شد».
امّا درباره اینکه ازدواج علی با فاطمه (ع) از حوادث دوران مدینه است، و ما با آن مرد موافق باشیم که آیه، در مکه نازل شده، گوئیم هیچگونه ملازمه ای بین تطبیق آیه با آنان و اولادشان، و تقدّم ازدواج بر نزول آیه، وجود ندارد چنانکه منافاتی بین نزول آیه، درباره آنان و تأخّر وجود فرزندانشان، فرضا مشاهده نمی گردد؛ زیرا جای تردید نیست که هر دو بزرگوار، علی و فاطمه از نزدیکان پیغمبر به نسبت عمو زادگی و فرزندی بوده اند و فرزندانشان در تقدیر علم ازلی الهی از آنها آفریده شده چنانکه در علم الهی پیوند ازدواجشان منعقد بوده است و برای تحقق حکمی به عنوان ملاکی عام که شامل حاضران و آیندگان گردد،
وجود موضوع فعلی، لازم نیست بلکه هرگاه موضوع پیدا کرد هرجا و هر وقت باشد حکم مزبور خود بخود بدان کشیده می شود.
گذشته از این ممکن است آیه در حجة الوداع در مکه نازل شده باشد وقتیکه علی با فاطمه ازدواج کرده و حسن و حسین زاده شده بودند. و هیچگونه تلازمی بین نزول مکی و قبل از هجرت بودن نازل شدن، وجود ندارد.
وَ یَرَی الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ الَّذِی أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ هُوَ الْحَقَ «1»
الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج 3، ص: 244