شیخ کفعمى (متوفى 905)

– خرم و مبارک باد روز غدیر* روز بهروزى و شادمانى.
– روز کامل شدن دین خدا* روز تمام و کمال نعمت پروردگار بخشاینده.
– روز رستگارى و نجات* روز صلاح پذیرفتن همه امور.
– روزى که مرتضى، پدر حسن و حسین، امام بزرگوار به أمیرى رسیدى
5- و روزى که توسط جبرئیل، خطاب: تقدیر پروردگار دانا و توانا نازل شد.
– روز مبارکى و سلام مصطفى و خاندان پاک تابناکش.
– روزى بنام غدیر که ولایت بزرگوار على أمیر مؤمنان شرط گردید.
– روزى که ولایت على، به همه خلایق که بینائى و شنوائى داشتند، عرضه شد.
– على وصى پیامبر، یار و دوستار او و نابود کننده کفر و کافران است.
10- بارانى است که در خشکسال ببارد، همسر گرانمایه حضرت زهرا، یار رسول و چراغ تابنده است.
– مایه امن شهرها و کشورها، ساقى بندگان صالح در روز رستخیز با شربت خوشگوار است.
– و آنکسى است که ستاره در خانه‌اش فرود آمد، و با جن در ژرفاى چاه به نبرد برخاست.
– تو از جنگ بدر و احد سؤال کن، که چه مایه حمله‌ها و دلیری‌ها به خرج داد.
– پیشواى صفوف جنگ، و پذیراى میهمانان، و کسى بود که همچون شیر بیشه در بین اشتران بود.
15- دلاورى او را از عمرو و مرحب بپرس، و در روز صفین و شب «هریر» «1» شخصیت او را بررسى کن.
– چقدر دین خدا را، با شمشیر آخته و عزم آهنین در نبردها یارى کرده است.
– او بیست و شش نبرد در التزام پیامبر هاشمى بشیر و نذیر داشته است.
– و او، بفرمان پیغمبر، فرمانده جنگهاى سریه بوده، که جز او فرمانروایى نداشته است.

این ابیات را از قصیده کفعمى برگزیدیم، که در کتابش معروف به (المصباح) ص 701 آمده و به طبع رسیده، و بیش از 190 بیت است که در آن أمیر المؤمنین علیه السّلام را مدح، و روز غدیر را توصیف می‌کند، و مختصات و نامهاى معروف آن روز را می‌شمارد. این ابیات را در آرامگاه مقدس سید الشهدا در کربلاى شریف سروده، و هنگام سرودن، در سنین بالاى پیرى بوده و در ابیات زیر به این معانى اشاره کرده است:

– این پیرى کهنسال است که طول عمر، جامه پیرى را بر تن او کرده است.
– بیم دهنده‌اى که پیش او آمده، خطاب بر او گفته است که پناه می‌برم از این بیم دهنده به خاندان و اولاد پیغمبر.
– من به پیشگاه امام شهید حسین علیه السّلام با دلى اندوهبار و سرشک ریزان آمده‌ام.
– من در برابر ضریح مبارکى ایستاده‌ام، که نابینا در آن مقام، بینایى خود را باز می‌گرداند.
– به آستان امام هدى و پیشوایى آمده‌ام که سرگشتگان بی‌پناه را پناه می‌دهد.
– امید آن دارم که بمیرم، و استخوانهایم در این خاک پاک در کنار این مزارها دفن شود.
– تا مگر در بهشت سکنى گزینم، و با حوریان آرمیده در کاخها به سر برم
– من به پیشگاه دارنده معجزات، بار یافته‌ام، پیشوایى که بدست طاغوتها شهید شده و خونش جارى گشته است.

این شاعر قصیده‌اى دارد بالغ بر 120 بیت که در آن روزه‌هاى مستحبى را که در ایام خاص ذکر شده آورده و قصیده در (المصباح) آمده و مطلع آن این است:
– خدایى را سپاس، که مرا به راه رشاد و ایمان هدایت کرده.
– و درود خداى ذو الجلال بر پیامبر مصطفى و خاندانش باد.

آنگاه گوید:
– در روز نهم از ذى حجة روزه بدار، و پس از آن حج را به جاى آر.
– مگر آنکه از این دعا ناتوان باشى، یا در هلال آشکار شک بکنى. و از جمله این ابیات اینست:
– و پس از آن، روز غدیر خم را روزه بگیر، و در هیجدهم آن ماه، این شعر مرا بکار بر.
– در چنان روزى، نص امامت مرتضى على بر پیغمبر نازل شده است.
– براستى که در این روز، اسلام کامل گردید، روزى که فضیلت آنرا قلمها نمی‌توانند بشمارند.
– روزه گرفتن در این روز، با یک عمر روزه برابر است. در این هفت روز که یاد شد، طبق فرمان روزه بدار.

الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج‏11، ص: 273