گروهى مدعی اند که خلیفه (عثمان)حافظ قرآن بوده و گاه در نماز شب همه قرآن را در یک رکعت می خوانده است. اگر این ادعا راست هم باشد، می پرسم آیا در این قرائتها هیچ به آیه تطهیر بر نخورده و ندانسته که مولاى متقیان یکى از آن پنج تن است که آیه شریفه بدان اشارت میورزد؟ یا به آیه مباهله بر نخورده. که دلالت بر این دارد که على (ع) بمنزله جان و خود پیامبر (ص) است؟ چگونه باین آیات توجه ننموده و به آیات شریفه دیگرى که در حق مولاى ما على است و عبد اللّه بن عباس- که علامه امت اسلام لقب یافته- آنها را به سیصد آیه بالغ شمرده است «1»؟! یا از توجه به معانى آنها غفلت داشته است؟ یا از پر خوانى عقلش از التفات به معانى گرانقدر آیات باز مانده است؟! یا می فهمیده که چه می خواند امّا …؟!

الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج‏9، ص: 51

 [divider]

 در آن قرآن- که میگویند(خلیفه سوم) میخوانده- مگر آیه «مباهله» یا آیه «تطهیر» نبوده است و خدا در اولى على بن ابیطالب را خود پیامبر عظیم الشأن میشمارد و در دومى او را چون پیامبر اکرم از هر آلایش پاک و منزه میگرداند که عثمان عقیده داشت و اظهار میکرد مروان بن حکم- تبعید و لعنت شده پیامبر خدا- برتر از او است؟! «1»

کاش این آدم آن تلاوت خسته کننده قرآن را ترک نموده و بجایش عمل به آن را پیش گرفته بود، احکام قرآن کریم را اجرا مینمود و بر جامعه و رفتار و سیاستش تطبیق میداد و در تلاوت آن به قدر مقدور و میسور اکتفا ورزیده بود!

الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج‏9، ص: 486