«مناوی» در «طبقات» خود نوشته است: احمد بن یحیی شاوی یمینی متوفی 841، شخصیت بزرگ قدر و جوانمردی عالیمقام بود. وی، احوال و کراماتی داشته است. از آن جمله اینکه گروهی از زندیه که اعتقاد به کرامات ندارند، بحضور او رسیدند و خواستند که او را امتحان کنند. در نزد او چاهی بود که آب داشته و او از آن چاه گاهی شیر و گاهی روغن برمی داشت و گاهی عسل و غیره. هر آنچه می خواستند در می آورد. یک روز بر قاضی عثمان بن محمّد ناشری که مشرف به مرگ بود، وارد شد. از آنجا بیرون آمد و دوباره برگشت و به خانواده او گفت: سه سال به مرگ او مهلت گرفتم. و قاضی از آن پس سه سال زنده ماند، نه بیش و نه کم». شذرات الذهب 7: 240.
«امینی» گوید: من نمی دانم آیا این شاوی آنچنان که از این عبارت برمی آید، اجل او را که در حال احتضار و جان کندن بود به تاخیر انداخته است؟ و این کار، چگونه با این آیه کریمه قرآن جور در می آید: اذا جاء اجلهم لا یستقدمون ساعة و لا یستاخرون یعنی «هرگاه اجل ایشان فرا رسد، نه ساعتی جلو می آید و نه ساعتی دیر می کشد» یا اینکه وی خاندان قاضی را بر اینکه اجلش نزدیک شده فریفته و گفته است سه سال مرگش را به تأخیر انداخته است؟ و این دروغ در این صورت برای او کافی است که چه کسی به او این سال تاخیر را اطلاع داده است شاید هم دانش آگاهی از مرگ را در چاهی که از آن گاهی عسل و گاه شیر و روغن بیرون می کشید، ذخیره کرده است و این چنین رسوایی است که از او می شنویم و جای تعجب ندارد، چرا که چاه مال او و آب از آن اوست، هر چه دانش بخواهد از آن برمی گیرد. «بجهت آنکه آب مورد نزاع، آب پدر و جد من و جاه مورد نزاع مال من است، چاهی که خودم آنرا کنده و سنگ چینی کرده ام»

(الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب ج 11 ص 238)