عبد العزیز مقدسى می‌گوید: از روز بلوغم تاکنون حسابم را رسیدم دیدم لغزشهایم بیش از سى و شش تا نیست و براى هر لغزشى صد هزار مرتبه استغفر اللّه گفتم و هزار رکعت نماز خواندم که در هر رکعتى یک ختم قرآن نمودم «7».
و تو می‌دانى که هزار رکعت نماز شامل هشتاد و سه هزار کلمه است، زیرا رکعت اول نماز از تکبیرة الاحرام تا سجدتین مجموع کلماتش 69 کلمه می‌شود و هرگاه همین رکعت هزار مرتبه خوانده شود می‌شود 69 هزار کلمه و از رکعت دوم چون تکبیرة الاحرام ندارد، هزار کلمه خارج می‌شود پس مجموع کلماتش می‌شود 68 هزار کلمه و هنگامى که کلمات تشهد را طبق مسلک شیعه و سلام را که عبارت است از «السلام علیکم و رحمة اللّه و برکاته» به آن بیافزائیم می‌شود 15 هزار کلمه در این صورت مجموع کلماتش می‌شود 83 هزار کلمه که 5057 کلمه از مجموع کلمات قرآن بیشتر است.
پس اعمال یاد شده را با هزار رکعت نماز مقایسه کن تا ببینى که چقدر بر آن فزونى دارد؟ اما دوستى نسبت به صاحب اوراد یاد شده به او اجازه می‌دهد که آن را ممکن بداند، ولى دشمنى با خاندان پیغمبر موجب می‌شود که آن را غیر ممکن بشمارد!!
و اما آنچه را که ابن تیمیة در پایان گفتارش آورده از اینکه: عثمان تمام قرآن را در یک رکعت از نمازش می‌خوانده، مطلبى است که از موضوع بحث خارج بوده، نهایت آنکه ابن تیمیة آن را به خاطر این آورده که مقابله کند فضیلت امام را با فضیلتى از عثمان، غافل از اینکه اشکالى را که بر نماز ائمه علیهم السلام وارد کرده بوده بر عمل عثمان نیز وارد خواهد بود، زیرا اولا چنین عملى طبق پندار او مخالف با سنت است، چون ثابت نشده که رسول خدا تمام قرآن را در یک رکعت از نماز خوانده باشد.
و ثانیا: چنین عملى از حد امکان خارج است؛ زیرا کلمات قرآن 77934 است و بنا به قول عطاء ابن یسار 77439 کلمه است و در هر صورت این یک رکعت نماز عثمان یا باید بین مغرب و عشاء واقع شده باشد و یا بعد از عشاء تا صبح و در هر دو صورت خواندن تمام قرآن در یک رکعت نماز غیر ممکن خواهد بود.
و از سوى دیگر؛ بخارى و مسلم، از پیامبر اکرم روایت کرده‌اند که آن حضرت به عبد اللّه بن عمر فرموده است: «قرآن را در هفت روز بخوان نه بیشتر» و نیز به طریق صحیح از آن حضرت روایت شده: «کسى که قرآن را کمتر از سه روز بخواند از آن چیزى نمی‌فهمد» به علاوه عثمان از زمره کسانى به شمار آمده که در هر هفته یک ختم قرآن می‌کرده است «1».
الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج5، ص: 54