«یافعی» در «مرآت الجنان» 3: 356 می نویسد: «شیخ امام فقیه عالم مقری ابو الحسن علی بن یوسف بن جریر بن معضاد شافعی لخمّی درباره مناقب شیخ عبد القادر، با سندی که از پنج طریق رسیده از گروهی از بزرگان و عرفای مشهور که شیوه اقتدا را برگزیده اند، روایت کرده است که گفته اند: زنی پسرش را پیش شیخ عبد القادر آورد و عرض کرد: ای آقای من! می بینم که دل این بچه خیلی به تو علاقمند است و من در راه خدا و بخاطر تو از حق خود گذشتم. شیخ پذیرفت و او را به مجاهده و سلوک راه سفارش داد. یک روز مادرش که به دیدن او آمد، دید که لاغر و رنگ چهره اش زرد شده است و آثار گرسنگی و بیخوابی در او پیدا است و دید که قرصی نان جو می خورد. نزد شیخ که آمد، دید ظرفی در پیش دارد که استخوانه ای جوجه پخته ای که خورده است، در آن قرار دارد. گفت: ای آقای من! تو گوشت جوجه می خوری و پسرم نان جو؟ عبد القادر دستش را بر روی استخوانهای جوجه گذاشته، گفت: باذن خدای تعالی، که استخوانها را در حالی که پوسیده اند، زنده می کند برخیز! مرغ، صحیح و سالم برخاست و آواز داد. شیخ گفت: هر آن موقع که پسر تو نیز به این مقام رسید، هر چه دلش بخواهد بخورد». این قضیه را «شیخ عبد القادر قادری» نیز در «تفریح الخاطر» ص 32 یاد کرده است.
 «امینی» می نویسد: آیا خواص انبیا و ویژگیهای آنها، که در طلیعه آن زنده کردن مردگان است، به هر مرتاضی داده میشود؟ اگر چنین است، دیگر چه تفاوتی بین نبیّ مرسل و مرتاض خواهد بود؟ فرض کنید که بحث کننده ای اینها را از اولیا کرامت و از انبیا به عنوان معجزه بداند، لکن این اعتباری است که پس از مطالعه و تفکر طولانی می توان به آن راه یافت. امّا دیگر چنین نیست که همه افراد بدان راه داشته باشند و قاعده ای کلّی باشد که در همه ظاهر شود و از طریق مشاکله صوری، انسان به مقام پیغمبری برسد و اگر چنین باشد، وقوع این اعمال امکان ندارد. وانگهی آیا خوردن نان جو و غذای خشن، خود بخود می تواند سالک را به مرتبه ای برساند که مردگان را زنده کند و هرگاه خدای سبحان خاصیت این را در این عمل قرار داده، دیگر خوردن یک مرغ بطور کامل که انسان را دل مشغول می کند و از آن مقام باز می دارد! و آیا ریاضت، شرط پیدایش نیروی نفسانی و ملکات فاضله می تواند باشد، ولی شرط بقاء آن نیرو نمی تواند باشد؟ و آیا اشتغال به این لذایذ، آن احوال روحی را از بین می برد و ریاضت آن احوال را پدید می آورد؟ از این طایفه، این مشکلات را بپرس هرگاه جواب دادند، اینجانب را آگاه کن.

(الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب  ج 11 ص 220 و 221 )