عصای اسید و عباد

از “انس” روایت شده: “اسید بن خضیر و عباد بن بشر در یک شب سخت تاریک، نزد پیغمبر صلی الله علیه و اله بودند. وقتی از پیشگاه او خارج شدند که بیایند، از عصای یکی از آنها نوری تابید که در روشنایی آن راه رفتند. و چون خواستند که بر سر دوراهی از هم جدا شوند، عصای دیگری هم پرتو افشانی کرد.صحیح البخاری (6/3)، إرشاد الساری (6/154)، طرح التثریب (1/35)، أُسد الغابة (3/101)، تاریخ ابن کثیر (6/152)

“امینی ” می نویسد: آیا باور می کنی این کرامت بزرگ از یکی از بزرگان صحابه، آن هم در آغاز اسلام در عهد پیغمبر اکرم صادر شود، لکن بر همه مردم مجهول و ناشناخته بماند و فقط انحصارا ” انس ” از آن آگاهی پیدا کند و دیگران هرگز آن را نقل نکنند و در جامعه دینی شهرت پیدا نکند؟!

آیا باور داری که این دو مرد که از مسلمانان متاخری بودند که در مدینه اسلام آوردند، از یک چنین پایگاه فضیلت بر خوردار باشند، اما پیغمبر صلی الله علیه و اله کرامت اینان را ولو بطور خصوصی بر زبان نیاورد، و از آن پس امت پیغمبر هم از آن ولو به مقیاس اندک یاد نکنند، و بزرگان دین این کرامت را در طول حیات رسول الله صلی الله علیه و اله ندیده و نشناخته باشند؟!

شاید جهت اینکه چرا ” اسید ” سزاوار چنین منقبتی شده، برای تو مجهول نباشد، چرا که این منقبت درباره کسی ساخته شده که در روز سقیفه پیش از همه با ” ابو بکر ” دست بیعت داد، و او اول کسی از انصار بود که در آن روز بیعت کرد و اتحاد مسلمین را نابود کرد و بنا بگفته ” ابن اثیر”: ” این بیعت او بر ابو بکر اثر عظیم داشت. ” و گفته است “: ابو بکر صدیق نسبت به او احترام خاصی قایل بود و کسی را بر او مقدم نمی داشت ” و البته که این شخص با این بیعتی که کرده بود، سزاوار ترین فرد است که از طرف هواداران ابو بکر به چنین مدال افتخاری نایل گردد. مدالی که سزاوار آن نیست. و نیز چنین منقبت و افتخاری را کسانی مثل ابو عبیده جراح – که حفر کننده قبور بود – پیدا می کنند که عمر بن خطاب پای او را می بوسید و باز بیهوده نیست که ” عایشه، ” این ” اسید ” را می ستاید و چنین می گوید “: او از افاضل مردم بود ” و نیز گفته است “: سه نفر از انصار هستند که بعد از رسول الله کسی در فضیلت به پای آنها نمی رسد: سعد بن معاذ، اسید بن حضیر، عباد بن بشر ” این سخن را ” ام المومنین “در حالی گفته است که بهتر می داند بعد از رسول الله صلی الله علیه و اله شخصیتهایی می زیسته اند که در ” بدر ” شرکت کرده بودند و مادر دهر از زادن چنان افرادی عقیم است. کسانی مثل: “ابو ایوب انصاری “، ” خزیمه ذی الشهادتین “، ” جابر بن عبدالله “، ” قیس بن سعد ” و گروهی از یاران پیغمبر. اما چه باید کرد که معرفی اینان بر ” ام المومنین ” گوارا نبود، چرا که همگی هواداران ” علی ” علیه السلام بودند.
از نظر او “، اسید ” تنها شایسته این فضیلت بود، بمناسبت آنکه پیمان ” مصطفی ” صلی الله علیه و اله را در راه برادرش ” علی” علیه السلام که پرچم هدایت امت بود، شکسته بود و به شتاب تمام در بیعت پدرش پیشدستی کرده و در تحکیم خلافت ” ابو بکر “کمتر از ” اسید ” قدم بر نداشته بود، و او بود که در زیر پرچم ” ابو بکر ” در واقعه ” یمامه ” کشته شد و ” عایشه ” در باره او ستایش بسیاری کرده است.

الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج‏11، ص: 139 و 140