«یافعی» در «مرآت الجنان» 4: 265 نقل کرده: «در نزد سید ابی محمّد عبد اللّه دلاوی متوفی 721، طفلی بود که مادرش گم شده بود، و طفل گریه کرد. شیخ با پستان خود که از شیر پرشده بود، به طفل شیر داد تا ساکت شد».
 (نویسنده گوید:) من نمی دانم که دیگر امثال این کتابهای تاریخی که از نظایر این مطالب مضحکه آکنده اند و در بین جامعه علمی مورد مطالعه و استناد و استفاده قرار می گیرند، چه مایه اعتباری می توانند داشته باشند؟

(الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب ج 11 ص 237)