صاحب ” نور السافر ” (ص 313) می نویسد: ” شیخ علوی بن شیخ محمد بن علی از آیات بزرگ الهی بود و از امثال و نوادری که از او دیده شده، یکی این است که او شقی را از سعید باز می شناخت و به خدای تعالی زنده می کرد و می میراند. به چیزی می گفت: باش و او به اذن خدا شد. و نظایر چنین کرامات متعددی داشت که جز او کسی نظیر آن را نداشته است “.

(الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب ج 11 ص 249)