تهمت های ناروای  شهاب الدین ابو عمرو احمد بن محمد ابن عبد ربه در کتابش (العِقد الفَرید ) 

1 عقد الفرید
«1» خواننده در اولین برخورد گمان می کند عقد الفرید یک کتاب ادبی است نه مذهبی، در آن یک نوع پاکی خاصی می بیند ولی همینکه به جریان مناسبات مذهبی گذارش افتاد، نویسنده را جنجالی و پر هیاهو می یابد همان مرد پر افترای خطا کاری که برای نمونه در جلد اول کتابش صفحه 269 گفته است:
1- رافضیان یهود این امت اند، اسلام را دشمن می دارند همانطور که یهود، مسیحیان را.
پاسخ چگونه خواننده می تواند به این سخن ناحق رضا دهد؟ در حالی که در مقابلش قرآن مجید قرار دارد و در آن قول خدای تعالی را می خواند.
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ«2»«کسانی که ایمان آورده عمل های شایسته انجام دهند بهترین مردم اند».
در ذیل این آیه به ثبوت پیوسته که پیغمبر صلّی اللّه علیه و آله به علی علیه السّلام فرمود:
اینان تو و شیعیان تواند «3».
چگونه می توان به این سخن تن در داد در حالیکه در حدیث می خوانیم پیغمبر امین به علی (ع) فرماید؟ تو و شیعیانت در بهشتید «4».
و با آن سخن پیغمبر (ص) که فرمود: چون روز قیامت شود مردم به نام های خود و نام مادرانشان فراخوانده شوند مگر این شخص (یعنی علی (ع) و شیعیانش که
آنان را به نام های خود و نام پدرانشان می خوانند زیرا تولّدشان سالم است «1».
و نیز سخن آن حضرت (ص) که به علی فرمود: یا علی خداوند تو را و فرزندان و ذریه، و اهل بیت، و شیعیان تو، و دوستان شیعیانت را، آمرزید «2».
و سخن پیغمبر اکرم (ص): بزودی تو و شیعیانت در حالی که از خدا راضی و خدا از شما راضی باشد، بر او وارد خواهید شد «3»
و کلام آن بزرگوار (ص): تو اول کسی هستی از امت من که وارد بهشت خواهی شد و شیعیان تو بر منبرهائی از نور، همه مسرور و با چهره های سفید، گرد من خواهید بود. من آنان را شفاعت می کنم، و فردا در بهشت همسایگان من خواهند بود «4»
و سخن دیگرش (ص): من آن درختم که فاطمه شاخسار آن و علی پیوند آن، و حسن و حسین میوه آن، و شیعیان ما برگهای آنند، ریشه درخت در بهشت عدن، و بقیه آن در دیگر جاهای بهشت است «5».
و آن گفتارش (ص) که فرمود: یا علی اولین چهار نفری که به بهشت درایند من هستم و تو و حسن و حسین. و فرزندان ما بعد از ما، و همسرانمان بعد از فرزندان ما و شیعیان از راست و چپ ما خواهند بود «6»
و در تعبیر دیگر: آیا دوست نمیداری در بهشت با من و حسن و حسین باشی و ذریه ما، بعد از ما باشند؟- تا آخر حدیث «7»
و سخن او (ص) این شخص (یعنی علی) و شیعیانش روز قیامت تنها رستگارانند «1».
و این سخن او (ص) در خطبه اش: ای مردم کسی که ما خانواده را دشمن دارد خدایش روز قیامت او را یهودی محشور گرداند. جابر بن عبد اللّه گفت یا رسول اللّه هر چند روزه بگیرد و نماز بگذارد؟ فرمود هر چند اهل نماز و روزه باشد و گمان برد مسلمان است، او با اینکارهایش فقط ریختن خونش ممنوع شده و از دادن جزیه با حقارت محفوظ می ماند. در عالم سرشت، امّتم در مقابلم مجسم گردیدند، پرچم داران از هر قوم از مقابلم گذشتند، برای علی و شیعیانش طلب آمرزش کردم «2»
و سخن پیغمبر (ص): شفاعت من برای امّتم، مخصوص کسانی است که اهل بیت مرا دوست بدارند، و آنان شیعیان من اند «3».
*** 2- و گوید: دوستی رافضیان، دوستی یهود است، یهود گفتند قدرت و سلطنت تنها باید در آل داود باشد رافضیان هم گفتند سلطنت و قدرت تنها باید در آل علی بن ابیطالب باشد.
پاسخ اگر گفتار رافضیان پیروی از یهود است، این پیروی بر عهده کسی است که آل علی را با گفتارش جانشین خود قرار داده: از طرق صحیح و ثابت و متواتر از بیست و اند نفر از صحابه پیغمبر نقل شده «4» که فرمود:
انّی تارک فیکم الثّقلین او الخلیفتین: ما ان تمسّکتم به لن تضلّوا بعدی:
کتاب اللّه و عترتی، و انّهما لن یفترقا حتّی یردا علیّ الحوض.
«من بجای می گذارم یا جانشین خود می کنم در بین شما دو چیز گرانقدر را یا دو جانشین خود را که هر گاه به آندو دست زدید هیچگاه بعد از من گمراه نخواهید شد:
کتاب خدا و عترت من، اهل بیتم، این دو از هم جدا نخواهند شد تا در حوض کوثر بمن باز گردند».
پیامبر خدا این خطبه را در مقابل گروهی بسیار از یارانش که تعداد آنها به صد هزار یا بیشتر می رسید ایراد فرمود:
این امام «زرقانی مالکی» است، حکایت می کند از علامه سمهودی «1» که او گفت: این خبر به ما می فهماند در هر دوره تا قیام قیامت کسی وجود دارد که شایستگی تمسّک به او میان عترت باشد تا ترغیب مذکور در خبر بر تمسّک به او مدلول پیدا کند چنانکه کتاب خدا قرآن چنین است: از این رو اینان امان اهل زمین اند، وقتی اینان بروند اهل زمین خواهند رفت …
کدام انسانی است بتواند سخن پیامبر (ص) را در الفاظ حدیث ثقلین:
انّی قد ترکت فیکم ما ان اخذتم به لن تضلّوا بعدی … «2»
بشنود، یا کلام دیگر آنحضرت (ص).
ایّها النّاس انّی تارک فیکم أمرین لن تضلّوا ان اتّبعتموهما و هما کتاب اللّه و اهل بیتی، عترتی.
ای مردم من در میان شما دو چیز میگذارم اگر از آندو پیروی کردید گمراه نخواهید شد آندو کتاب خدا و اهل بیت من عترت من اند».
یا بگوشش برسد در تعبیر سومی فرموده است:
من همین را برای آندو (ثقلین) از خدای خود خواستم، پس شما بر آندو پیشی نگیرید که هلاک خواهید شد و نسبت به آنان کوتاهی نکنید که نابود خواهید شد
و آنانرا چیزی نیاموزید که آنان از شما داناترند».
یا بر سخن پیغمبر (ص) در تعبیر چهارمی واقف گردد:
«یاری کننده آندو یاری کننده من است و هر کس ترک نصرت آنان کند از یاری من دست کشیده، و دوست دار آندو دوستدار من، و دشمن آندو، دشمن من است».
و با این حال آل علی را پیروی نکند و آنان را وسیله راه خدا قرار ندهد، و به دیگر کسان، جز آنان اقتدا کند، و از راه خدا گمراه گردد؟ نه بخدا: انا هدیناه السبیل اما شاکرا و اما کفورا: «ما راه را بر بشر نمودیم تا خود سپاسگزارد یا کفر ورزد».
در این صورت گناه شیعه چیست بعد از سخن پیامبرش (ص) که میفرماید:
«کسی که او را خوش آید مانند من زندگی کند و مانند من بمیرد و در بهشت جاودانی که پروردگارم فراهم ساخته اقامت کند باید علی را پس از من دوست بدارد و باید دوستان او را دوست بگیرد و پس از من به اهل بیتم اقتدا کند که آنان خاندان من اند و از سرشت من آفریده شده اند و از فهم و دانش من بهره مند شده اند وای بر کسانی از امت من که فضیلت آنان را تکذیب کند و پیوند مرا در حق آنان بگسلد خداوند شفاعت مرا نصیب آنان نکند) «1».
و ما در تعقیب این دعا می گوئیم آمین، و خداوند آمین گو را مشمول رحمتش قرار دهد.
دیگر شیعه چه عقیده ای باید ابراز کند بعد از گفتار پیغمبر (ص) که فرمود:
«در هر قوم باز مانده ای از امت من، دادگرانی از اهل بیت من وجود دارند که تحریف متجاوزان و نسبت های باطل، و تأویل جاهلان را از آن دور میسازند.
آگاه باشید پیشوایان شما کفیل و سخنگوی شمایند بنگرید چه کسی را به سخنگوئی و کفالت انتخاب می کنید.
این حدیث را ملا تخریج کرده چنانکه در ذخائر العقبی 17، الصواعق 141 آمده است.
و سخن پیامبر (ص) که فرمود: «مثل من و مثل اهل بیت من مانند کشتی نوح (ع) است هر کس در آن داخل شد، نجات یافت، و هر کس از آن تخلف ورزید غرق شد» «1».
بنابر این خاندانی که در امت اسلامی مانند پیغمبر اکرم اند چگونه شیعه می تواند عقیده به خلافت آنان نداشته باشد.؟
و چرا دوستی آنها، دوستی یهود قلمداد شود؟ و آیا با این وصف که پیغمبر قانون جانشینی نهاد، این ایراد را به چه کسی باید گرفت؟
آیا ابن عبد ربه (صاحب کتاب «عقد الفرید») این سخن پیغمبر (ص) را فراموش کرده که فرمود:
همانطوری که ستارگان (و ماه) اهل زمین را از خطر غرق، امنیّت می بخشند اهل بیت من در امتم برای حفظ وحدت امان اند هر گاه گروهی با آنها به مخالفت برخیزند، اختلاف ایجاد می گردد و آنان حزب شیطان می شوند «2».
خدایا! تو گواهی که او این روایات را دیده ولی دلش را زنگ گرفته، و او دشمنی سرسخت است.
آخر اهل بیتی که برای امت، ستارگان فروزان هدایت، مایه امن از گمراهی و اختلافند، چرا نباید از آنها پیروی کرد. با چه عذری می توان روی از آنها بر تافت؟ کسی که بآنها بی توجهی کند کارش بکجا خواهد انجامید؟ اصولا چه ارزشی
برای زندگی و روحیه، تمایلات و تربیت خارج از رهبری این خانواده می توان اندیشید؟
محققا انتخاب این خاندان بزرگ برای ولایت مطلقه از طرف پروردگار روی کمال شایستگی و کاردانی آنان در تدبیر شئون جامعه، برای تمام ادوار، صورت گرفته است، بطوری که هرگاه رهبری بشریت به آنان سپرده شود و پایگاه حکم و قیادتشان محکم گردد، با کاردانی و حذاقت خود، بشریت را رهبری خواهند کرد، چیزی که هست دشمنانشان از روی حسادت و بر اساس آز و طمع آنان را از آن مقام بلند، دور ساخته اند. بی خبر از آنکه خلافت یک امر الهی است نه یک سلطنت ظاهری، چنانکه «شعبی» همین اشتباه را به نقل «ابن تیمیه «1»» مرتکب شده صریحا گوید: «درد و رنج رافضیان درد و رنج یهودیانست. یهودیان گفته اند سلطنت شایسته کسی جز آل داود نیست و رافضیان گفته اند: امامت برای کسی جز آل علی روا نیست».
3- می گوید: «یهودیان نماز مغرب را تا در هم آمیختن ستارگان، تأخیر می اندازند، و رافضیان نیز چنین میکنند».
پاسخ: لازم است اولا این مسئله را در بین یهودیان سؤال کرد آیا آنها از این مسئله و مسائل مشابه آن که به آنها نسبت داده شده، چیزی می دانند؟
و کاش این امر بر ما روشن می شد که این مرد سخنش را با مراجعه به فقه شیعه و با توجه به احادیث ائمه شیعه نوشته است. در حالی که سخن امام صادق علیه السلام بین احادیث به چشم می خورد که می فرماید: کسیکه نماز مغرب را تا در هم آمیختن ستارگان بی علت، تأخیر اندازد، من در نزد خدا از او بیزارم «2».
به امام (ع) گفته شد: مردم عراق نماز مغرب را تا در هم آمیختن ستارگان
تأخیر میاندازند، فرمود: (ع) این از کار دشمن خدا ابی الخطاب است «1».
و او فرمود: (ع) «کسی که نماز مغرب را تا مشبّک شدن ستارگان تأخیر اندازد، من از او بیزارم» «2».
و فرمود (ع): وقت نماز مغرب غروب آفتاب تا هنگام درهم آویختن ستارگان است.
و چون از او درباره وقت مغرب سؤال شده بود فرمود: «وقتی سرخی افق دگرگون شد و زردی آن رفت و هنوز ستارگان در هم مشبّک نشده باشد.
ذریح به امام صادق (ع) عرض کرد: مردمی از اصحاب ابی خطاب نماز مغرب را بقدری تأخیر می اندازند که ستارگان مشبّک گردند حضرت فرمود: من از کسی که چنین کند، پیش خدا بیزارم.
و فرمود (ع) کسی که: نماز مغرب را برای جلب فضیلت تأخیر بیندازد ملعون است ملعون است «3».
پس چرا این مرد، در نقلش به دروغ متوسل می شود یا قبل از مراجعه از روی نادانی چیز می نویسد، پاینده باد امانت، زنده باد دقت نظر!
شاید او از پاره ای از فرقه های گمراه مانند خطابیه طرفداران ابی الخطاب چیزی به گوشش رسیده که خود را ملزم به تأخیر فریضه می دانند، ولی این را ندانسته که این گروه ربطی به شیعه ندارند، شیعه از روز نخست اینان را تکفیر می کرده و به آنها نسبت گمراهی می داده است چنانکه احادیث پیشوایان شیعه از این راز پرده بر می دارد. از این رو می گوئیم این تهمتی است بسیار زننده که قبائحی
را به شیعه نسبت دهند که پیشوایانشان از آن بیزار باشند.
4- می گوید: یهودیان سه طلاق را بی اعتبار می دانند همچنین رافضیان.
پاسخ- شیعه را نمی رسد از شعاع رهبری قرآن خارج شود در حالیکه قرآن با بانگ رسایش فریاد می زند:
الطَّلاقُ مَرَّتانِ فَإِمْساکٌ بِمَعْرُوفٍ أَوْ تَسْرِیحٌ بِإِحْسانٍ
تا آنجا که گوید:
فَإِنْ طَلَّقَها فَلا تَحِلُّ لَهُ مِنْ بَعْدُ حَتَّی تَنْکِحَ زَوْجاً غَیْرَهُ.
«1»
«طلاق برای دو بار است آنگاه یا باید او را با نیکی و مهربانی نگهدارد یا او را با خوشرفتاری، رها سازد … پس هرگاه او را (برای بار سوم) طلاق داد برای او دیگر حلال نخواهد شد تا همسر دیگری جز او، او را به ازدواج آورد».
از واضحترین مسائل اینستکه تحقق دو دفعه یا سه دفعه، لازمه اش تکرار وقوع طلاق است، چنانکه لازمه تکرار طلاق، رجوع در عده، یا عقد ازدواج بعد از عدّه است. از این رو با یک جمله، یا در یک مجلس، اگر کسی را طلاق دادند، نمی گویند او را چند بار طلاق داده اند، چنانکه اگر حسن دو تومان به حسین در یکبار داد نمی گویند حسن دو بار به حسین پول داده است این مطلب را هر کس که به دستور زبان آشنا باشد، به خوبی می فهمد.
گذشته از این، سیاق آیه هر چند صورت خبری دارد، ولی متضمن معنی انشای امری میباشند مانند قول خدای متعال:
وَ الْوالِداتُ یُرْضِعْنَ أَوْلادَهُنَّ حَوْلَیْنِ کامِلَیْنِ
«مادران دو سال تمام فرزندانشان را شیر میدهند»:
و قول خداوند که می فرماید:
وَ الْمُطَلَّقاتُ یَتَرَبَّصْنَ بِأَنْفُسِهِنَّ ثَلاثَةَ قُرُوءٍ
«زنهائی که طلاق گرفته اند به مقدار زمان سه بار حیض شدن درنگ می کنند».
و سخن پیغمبر (ص) که فرمود:
الصّلوة مثنی مثنی و التّشهد فی کلّ رکعتین. «1»
(نماز دو رکعت، دو رکعت است و در هر دو رکعتی یک تشهد).
در این موارد خبر معنی انشاء دارد و هرگاه این جمله ها به معنای خبر بود می باید مفادش در خارج تخلف نکند و ما می بینیم در بین مردم کسانی هستند که از همسر خود تنها با یک طلاق جدا می شوند. پس در این مورد باید قرآن که می گوید الطّلاق مرتان دروغ باشد در صورتی که هیچگونه دروغ به قرآن راه ندارد.
پس اینکه شیعیان سه طلاق را در یک مجلس معتبر نمی دانند، به خاطر تبعیّت از قرآن است چنانکه برای این سخن توضیحی در کتاب «احکام القرآن» ابی بکر جصاص حنفی «2» است و این فتوا از بسیاری از ائمه اهل سنت و جماعت نیز نقل شده بلکه تنها مخالف در این مسئله شافعی است و ابو بکر جصاص شرح مبسوطی در ردّ او در کتابش آورده است.
امام عراقی «3» گفته: از کسانی که معتقدند جمع سه طلاق در یک مجلس بدعت است: «مالک»، «اوزاعی»، «ابو حنیفه» و «لیث» می باشند، «داود» و اکثر اهل ظاهر نیز همین عقیده را دارند.
ابو بکر جصّاص گفته است: «حجاج بن ارطاة» می گوید: سه طلاق در یک مجلس را اعتباری نیست. و «محمّد بن اسحاق» می گفت: چنین طلاقی به یک طلاق بر می گردد.
این است آنچه ما از شیعه می شناسیم، اگر شباهت به یهود دارد شیعه با این عده از پیشوایان اهل سنت که نام بردیم، در این امر یکسانند، ولی «اندلسی» (صاحب عقد الفرید) جانب اصحابش را محترم می دارد و تنها شیعه را به یهود تشبیه می کند. در این صورت از چند حال بیرون نیست، یا فقه قوم خود (اهل سنت) را نمی داند، تا چه رسد به فقه شیعه، و از آرای علمای خود در این مسئله بی خبر است، یا می داند و عمدا دروغ می گوید، یا معنائی خارج از آنچه ذکر شد، قصد کرده است که نه ما آن را می شناسیم و نه کسی را از شیعه خبر داریم که به چیزی غیر از آنچه گفتیم معتقد باشد.
و چیزهائی که در این مسئله غیر از عقیده شیعه می خوانید یا می شنوید، همه از بدعتهائی است که بعد از پیغمبر اکرم ظاهر شده، و کتاب و سنت از آن خالی است و باعث آن، هواهای گمراه کننده بوده است که بعدا مردم آن را پسندیده و جزو دین کرده اند، و سپس خلیفه دوم آن را امضاء کرده است. مطلبی که بیان گردید صریح روایت «مسلم» «1»، «ابو داود» «2»، و «احمد» «3» از ابن عباس است که گفت:
در عهد رسول خدا و ابو بکر و دو سال اول خلافت عمر، سه طلاق (در یک مجلس)، یکی به حساب می آمد، عمر بن الخطاب گفت: مردم در امری که مهلت داشتند تعجیل کردند، خوب است ما هم تعجیل آنها را برای ایشان امضاء کنیم، و امضاء کرد.
مسلم و ابو داود به اسناد خود از ابن طاوس و او از پدرش نقل کرده اند که:
ابا الصهباء به ابن عباس گفت: آیا می دانی سه طلاق در عهد پیغمبر و ابو بکر و سه سال از خلافت عمر یکی بود؟ ابن عباس گفت: بلی.
مسلم به اسناد دیگر، آورده، که ابا الصهباء به ابن عباس گفت: آیا سه طلاق در عهد پیغمبر و ابو بکر یکی نبود؟ ابن عباس گفت چنین بود، هنگامیکه
عهد عمر فرا رسید، مردم در یک مجلس پی در پی طلاق دادند، و عمر به آنها اجازه داد.
شارحان حدیث را در این مقام کلماتی در هم، و سخنان و آرائی سست، و توجیهاتی بی اساس و دور از حقیقت و دور از مفهوم کلام عرب است. و «قسطلانی» این احادیث را از احادیث مشکله، نام برده واقعا هم مشکلی است که مجال شرح و بسط بیشتر آن را نداریم.
5- گوید: یهودیان برای زنان، عدّه ای قائل نیستند چنانکه رافضیان.
پاسخ- شیعه، عده زنان را بر طبق کتاب و سنت لازم می داند، و از این رو به نص قرآن: زنان مطلقه (پس از مباشرت) باید سه دور عادت زنانه را اگر حیض می بینند، درنگ کنند. و اگر عادت زنانه ندارند، سه ماه، عده نگهدارند. و اگر بار دارند تا هنگام وضع حمل باید از ازدواج خود داری نمایند، و زنانی که شوهرشان وفات کند؛ «باید چهار ماه و ده روز به عنوان عدّه، مکث کنند، این مدت در صورتی است که بار دار نباشند، وگر نه درازترین مدت را، بین چهار ماه و ده روز، و وضع حمل، باید عدّه نگهدارند تا به عموم هر دو آیه «1» عمل شده باشد.
کنیزان اگر حیض می شوند تا دو نوبت قاعدگی و اگر حیض نمی بینند یک ماه و نیم باید عدّه نگهدارند. و در هنگام وفات شوهر اگر بار دار نباشند دو ماه و پنج روز و اگر باردار باشند مدت طولانی تر، میان وضع حمل و دو ماه و پنج روز را باید به عنوان عده، از شوهر اختیار کردن خودداری کنند چنانکه امّ الولد
(کنیزی که از او بچه دار شده اند) باید در مرگ مولای خود چهار ماه و ده روز عده بگیرد.
زنیکه با او ازدواج موقت صورت گرفته، باید پس از انقضای مدت، یا بخشیدن شوهر آن مدت را، در صورت مباشرت، اگر حیض می بیند، دو حیض، و اگر نمی بیند، چهل و پنج روز، عدّه نگهدارد چنانکه زنان در ازدواج موقّت، در وفات همسر اگر بار دار نباشند باید، مدت چهار ماه و ده روز، و اگر باردار باشند مانند ازدواج دائم، بین چهار ماه و ده روز، و وضع حمل، هر کدام دراز مدّت تر است، عده نگهدارند و در ازدواج موقت با کنیز، عده وفاتش دو ماه و پنج روز است مگر اینکه باردار باشد که در اینصورت باید بین مدت دو ماه و پنج روز و وضع حمل هر کدام طولانی تر است عدّه نگهدارد.
این است عده ای که شیعه برای زنان قائل است. این کتب فقهی و تفسیری شیعه از قدیم و جدید که مشتمل بر این مطالب است. آیا نسبت مجعول او در یکی از این کتاب ها دیده می شود؟ پاسخ به طور قطع منفی است، او کسی است که دروغ بستن و افترا زدن را بی اهمیت می شمرد و این کار او در بسیاری از موارد است.
6- می گوید: یهودیان خون مسلمانان را حلال می دانند همچنین رافضیان.
پاسخ- آیا این مرد مأخذ این نسبت را از کتب شیعه و دانشمندانشان و یا حتی از عوام و افراد دون پایه شیعه گرفته است؟ با اینکه شیعیان در اوقات شب و روز آیات کلام اللّه را می خوانند و با نهایت خضوع، آن را وحی منزل از جانب پروردگار تلقی میکنند، در آن، بشدت قتل مسلمان، ممنوع اعلام شده و کیفر آن خلود در جهنم و عذاب الهی ذکر شده، و دستور قصاص داده شده است. سنت پیغمبر و احادیث ائمه شیعه مشتمل برنهی از قتل نفس و وعده کیفرهای شدید است و احکام فراوانی از قصاص و دیات بر آن مترتب می باشد، بطوری که در فقه امامیه از قدیم
الایام، دو کتاب قصاص و دیات برای این احکام تنظیم و تدوین گشته است، از مجموع این مطالب دانسته شد که این نسبت نیز هیچگونه مدرکی جز خیال آن شخص خیال پرداز که از دشمنی شدید و تعصب احمقانه اش ریشه می گیرد، ندارد.
7- گوید: یهودیان مطالب تورات را تحریف کردند و رافضیان قرآن را.
پاسخ- مدرک شیعه در تفسیر و تأویل قرآن و با در هر حکم و آموزش دینی چیزی جز احادیث معتبر صادر از شخصیتهای خاندان وحی، بعد از پیغمبر اکرم (ص) نیست «أهل البیت أدری بما فی البیت» «اهل خانه بهتر میدانند درخانه چه میگذرد».
و مطالبی که از آنان روایت شده گذشته از اینکه بر خلاف عقل سلیم و منطق فطرت و اصول مسلم دینی نیست، از کسانی مانند «قتاده»، «ضحّاک» و «سدی» که تفسیر برأی می کردند و دور از سرچشمه علوم پیغمبرند، گرفته نشده است.
اگر بخواهید تحریف کلام حق را از جای خود، و اظهار نظرهای بی مورد را بدانید، باید به کتب و تفاسیر اهل سنت مراجعه کنید، در آنجا به علت تراشی های خنک، و زورگوئیهای بی مأخذ، و ادعاها و آرای سخیف و بی مایه، و انکار مسلمات دینی بر می خورید، که برای نمونه برخی از آنها را از کتاب «منهاج السنه» ابن تیمیه و دیگران در اینجا اشاره خواهیم کرد. بدین ترتیب شما مجال می یابید تا میان یهود با هر فرقه ای که خواستید شباهت برقرار کنید.
8- گفته است: یهودیان دشمن جبرئیل اند و او را از بین فرشتگان دشمن خود می دانند، رافضیان نیز می گویند: جبرئیل اشتباه کرد که وحی بر محمّد (ص) آورد نه بر علی بن ابیطالب!!
پاسخ- شاید مردک در خیالات واهی خود، می پندارد از ملتی منقرض شده، سخن به میان آورده که اثری از آنها در روزگار به جای نمانده، و هیچ کس نیست
از حیثیت آنان دفاع کند، او فکر نمی کرد آینده که روشنگر گذشته است کسانی را بر می انگیزد تا از او سؤال کنند چگونه ممکن است شیعیان دشمن جبرئیل باشند وقتی کسی کتاب مقدسش را می خواند که خدای متعال صریحا می گوید:
مَنْ کانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَ مَلائِکَتِهِ وَ رُسُلِهِ وَ جِبْرِیلَ وَ مِیکالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْکافِرِینَ
«کسی که دشمن خدا و فرشتگان و فرستادگان و جبرئیل و میکائیل باشد، خدا هم در مقابل دشمن کافران است» «1».
آیا چه وقت برای یک نفر با اعتقاد به مذهب شیعه، در نبوت حضرت محمّد (ص) شکی پدید آمده و یا در فکر کدامیک از پیروان مذهب، نبوت امیر المؤمنین (ع) گذشته، تا حکم به اشتباه جبرئیل کند در حالیکه در شب و روز آیات قرآن را می خوانند که خدای متعال می فرماید:
وَ ما مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ . «2»
«و قول خدای بزرگ»:
ما کانَ مُحَمَّدٌ أَبا أَحَدٍ مِنْ رِجالِکُمْ وَ لکِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَ خاتَمَ النَّبِیِّینَ . «3»
و این آیه:
وَ آمَنُوا بِما نُزِّلَ عَلی مُحَمَّدٍ وَ هُوَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ . «4»
«بر آنچه بر محمّد نازل شده که به حق از پروردگار آنهاست، ایمان بیاورید».
و قول خدای بزرگ:
محمّد رسول اللّه. «1»
«محمد پیامبر خدا است».
و قول خدای متعال:
وَ مُبَشِّراً بِرَسُولٍ یَأْتِی مِنْ بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ. «2»
«من به پیامبری که بعد از من می آید و نامش احمد است شما را مژده می دهم».

اگر شیعه عقیده به خطای جبرئیل در امر وحی دارد، پس چرا در هر نماز واجب و مستحب، و در هر اذان و اقامه، و در دعاهای فراوانی که از أئمه اش رسیده، گواهی به رسالت پیغمبر اکرم می دهد و در مؤلفات شیعه که در زمینه فقه و حدیث و کلام و عقائد و ملل و نحل، تدوین شده، همه به این گواهی تصریح کرده اند؟
آیا اصولا این افترای باطل را چگونه می توان به شیعیان نسبت داد و گفت که اینان می پندارند خداوند کار غلط جبرئیل را به مجرد اشتباهی که از او سر زد امضاء کرد و گرنه در حقیقت خدا می خواست امیر المؤمنین مبعوث گردد؟!
آیا این سخن را به هیچ آدم معتوه و نابخرد یا انسان وحشی بیابانی، بی خبر از علوم و معارف تا چه رسد به شیعیان با همه علم و فضیلتشان می توان نسبت داد؟
این چیست که این قوم هیچ سخنی نمی فهمند «3».
بسیار جای شگفتی است، شگفتی از نویسنده و دانشمند امروز مصر که به ردّ شیعه می پردازد و با اینگونه یاوه گوئی ها و پرداختن به خرافات می خواهد آنان را به هیجان آورد.
«کسی که ایمان نیاورده و پیرو هوای نفس است نباید مانع راه تو گردد و
باعث سقوطت شود» «1».
9- می گوید: یهودیان گوشت شتر نمی خورند، رافضیان نیز چنین اند.
پاسخ- بخوانید و بخندید یا بخوانید و گریه کنید.
اگر بخواهید نهایت وقاحت و نابخردی را بدانید به صاحب این جمله مراجعه کنید، اگر چگونگی خیانت و خلافگوئی را نمی دانید «اندلسی» (صاحب عقد الفرید) شما را در کتابش بدان واقف می سازد. ای کاش من میدانستم گناه گوشت شتر چیست، که باید حکمش از حیوانات حلال گوشت دیگر، خارج باشد؟ و این حیوان چه احترامی نزد شیعه دارد که نباید کشته شود؟ من که از این چیزها هیچ نمی دانم ولی شاید سازنده این روایت یک فلسفه مترقی ای برای این ممنوعیت در نظر گرفته باشد تا این تهمت را بدان تأویل کند. به هر حال نظر قاطع در این باره کشتارگاه سلاخان و ساطور قصابان و مغازه های گوشت فروشی آنان در سراسر بلاد شیعه است.
بخوانید و بخندید
10- می گوید: ابو عثمان بحر الجاحظ گفته است: مردی از رؤسای تجّار به من خبر داده گفت: پیر مردی بد اخلاق اخمو و خاموش، در کشتی با ما بود که سرش را از زمین بر نمی داشت و هر وقت اسم شیعه را می شنید در خشم فرو می رفت و چهره اش دگرگون شده، ابروهایش را سخت درهم می کشید. روزی به او گفتم: خدا تو را رحمت کند مگر از چه چیز شیعه این قدر بدت می آید، که می بینم هر وقت اسم شیعه در برابرت برده می شود، سخت بر آشفته و نگران می شود؟ گفت: من از هیچ چیز شیعه به اندازه این شین اول اسمش بدم نمی آید، زیرا من شین را ندیده ام مگر در اول هر کلمه زشتی، از قبیل: شرّ، شوم، شیطان، شغب (شر بسیار)، شقاء، شفار (نقص) شرر، شین، شوک (خار) شکوی، شهره (افتضاح) شتم (فحش) شحّ (حرص و بخل).
ترجمه الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج 5، ص: 159
ابو عثمان گفت: بدین ترتیب دیگر اساس تشیع واژگونه شد.
شگفتی از سفاهت پیر مرد بد اخلاق، و کوته بینی اوست که چون نتوانسته عیبی برای شیعه دست و پا کند، دشمنی شدید، او را وادار کرده تا با سفسطه چینی، عیبی برایش بتراشد، از این رو شروع کرده فقط برای اینکه حرف اول این اسم با حرف اول اسماء زننده ای با هم متحدند، شیعه را بدان مؤاخذه کند.
اگر این بهانه گیریها مجاز باشد نسبت به بسیاری از اسماء مقدس، باید سرایت کند و حتی به کتاب خدای عزیز که در آن لفظ شیعه را می خوانیم؟
وَ إِنَّ مِنْ شِیعَتِهِ لَإِبْراهِیمَ …«1»
و آیات دیگر.
بدتر از پیر مرد بد اخلاق، ابو عثمان است که گمان کرده بعد از این کلمه بی مایه، اساس تشیع واژگونه گردیده است، گویا این صاعقه ای بود که بر شیعیان باریده و یا زمین در زیر پای آنها فرو رفته و یا کوهها بر سرشان فرو باریده و آنان را هلاک ساخته است یا دلائل آنان وسیله برهانی قاطع مردود واقع شده رسوا شدند او نمی دانست که پیر مرد بد اخلاق، با سخنی که به زبان آورده، سوء نیت خود را، و دلیل بد اخلاقی اش را آشکار ساخته است و ابو عثمان هم به عقل ناقصش از او پیروی کرده است.
از این نابخردی، ابن عبدربه (صاحب عقد الفرید) نیز دور نمانده است که آن را در کتاب خود با اظهار رضایت نسبت به آن آورده است، چرا پیر مرد بد اخلاق از شین کلمه شیعه به مناسبت اتحاد حرف اولش با کلماتی از قبیل: شریعت، شمس، شروق (تابش) شعاع، شهد، شفاعت، شرف، شباب (جوانی)، شکر، شهامت، شأن، شجاعت، شفق، خوشش نیامد که بسیاری از آنها مانند لفظ شیعه در قرآن هم آمده است؟! چرا شیخ در این قصه دروغین میکوشد تا شین را فقط در آن الفاظ
بیابد نه در این الفاظ. شاید هم اعور یا احول بوده و مقابل چشمان معیوبش را، نمی دیده است.
آیا شیعه نمی تواند مانند پیر مرد بد اخلاق بگوید: من از سنی بخاطر سین اول اسمش بدم می آید که آن را در کلمات! سام، سئم، سعر (آتش) سقر (دوزخ) سبی (اسارت) سقم (بیماری) سمّ، سموم، سوئه (بدی) سهم (تیر)، سهو، سرطان، سرقت، سفه، سفل، سخب (سر و صدا) سخط، سخف، سقط، سلّ سلیطه، سماجت، می یابم.
ولی شیعیان عقلا و حکمایند و بدین یاوه ها توجه نمی کنند، با عواطف مردم به خاطر این یاوه های بی سر و ته، در نمی افتند و هیچ نوع بنیادی را با این خرافات، بدنام نمی کنند.
این بود پاره ای از دروغ ها و جعلیات ابن عبدربه. و چه بسیار نظائری می توان برای آن یافت که هر گاه بخواهیم همه را متعرض شویم، کتاب بزرگی را تشکیل می دهد. از اینها گذشته، اشتباهات تاریخی در این کتاب نیز دیده می شود، مثل اینکه گوید: زید شهید در خراسان خروج کرد و آنجا کشته شد و بدار آویخته گردید «1» که هر گاه بخواهیم به نقد و بررسی آن پردازیم، از موضوع بحث خارج می شویم و عارف را یک اشارت بس است.
ابن تیمیه که در کتاب «منهاج السنه» خود نسبت ها و مجعولات ابن عبد ربه را نقل کرده چون خوشش آمده نشان دهد به مردم که من از گذشتگانم بیشتر می توانم دروغ ببافم و بیش از آنان، از راستی و امانت فاصله دارم، لذا اضافه کرده است:
یهودیان با اخلاص به مؤمنان سلام نمی کنند بلکه می گویند السلام علیک (مرگ بر شما)، رافضیان نیز چنین اند.
یهودیان، مسح بر موزه (پای پوش) را جایز نمی دانند، همچنین رافضیان.
یهودیان، اموال مردم را حلال می دانند، همچنین رافضیان.
یهودیان، در نماز سجده بر فرق سر می کنند، همچنین رافضیان.
یهودیان، عقیده به فریب مردم دارند، همچنین رافضیان.
و امثال این سخنان خرافی و یاوه.
ما تکذیب دروغهای نسبت داده شده را به نیروی درک و فهم آزاد شما، واگذار می کنیم و مطلب را به احاطه شما به فقه شیعه و کتب عقائد و احکامشان، آنچه از قدیم و جدید از شیعه شناخته شده، موکول می سازیم.
«و هر گاه پس از علمی که تو را فراهم آمده، پیروی از تمایلات و هواهای آنان کنی، نه دوست خواهی داشت و نه یاوری» «1»
الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج 3، ص: 116   الی  الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج 3، ص: 132